Βάφτηκα με γκρίζο χρώμα | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Kάτι ενδιάμεσο.
Ανάμεσα στη ζωή και την ανυπαρξία
ίσως να είμαι νεκρή, μα δεν το γνωρίζω ακόμα.
Επαναλαμβάνομαι.
Έχασα τη δύναμη που είχα μέσα μου,
τους ποταμούς των παθών
που έσταζαν από τα μάτια μου
-κι όχι μόνο-
γεμίζοντας τόσες κενές σελίδες
με ιδέες
με πάθος
με συναισθήματα
με πόνο
με προτροπή
με θυμό.
Γκρι.
Όχι μαύρο που να πενθώ την κάθε μου μέρα
όχι λευκό που να την επικροτώ.
Έμεινα στάσιμη.
Στα στάσιμα νερά
που πλημμύρισαν τα όνειρα μου
βρέχω τα γυμνά μου πόδια,
είναι φθινόπωρο και περιμένω να σκοτεινιάσει.
Η νύχτα πάντα μου ταίριαζε καλύτερα
η ηρεμία μια νεκρής πόλης
γεμάτης με φωτάκια που παίζουν παιχνίδια με τα μάτια μου.
Δεν γράφω για τίποτα σημαντικό,
δεν ξέρω αν έγραψα κάποτε
και πιθανότατα δεν θα ξεδιαλύνω ετούτο το μυστήριο ποτέ.
Δεν είμαι απαισιόδοξη πια,
δεν είμαι ακραία.
Ξάπλωσα κάπου στη μέση και κοιμήθηκα,
Κάποτε άρχισα να κολυμπώ προς το φως
βρήκα μια βραχονησίδα γεμάτη με αλλιώτικα απόκοσμα φυτά,
χόρεψα ατέλειωτα βράδια με σειρήνες
σαν να ‘ταν πάντα νύχτα καλοκαιριού
πίνοντας νέκταρ, ένιωσα ένας μικρός θεός
και ξεχάστηκα εκεί
για πάντα.
Μέχρι που ξύπνησα καθισμένη
μόνη σ’ ένα βραχάκι στη μέση του ωκεανού.
Ένα μεγάλο κενό γύρω μου, ένα μεγάλο κενό μέσα μου.
Ούτε μαύρο, ούτε άσπρο.
Γκρίζο χρώμα.