Άτιτλα ποιήματα | Μαρία Νεφέλη Δήλου

Προσπαθούσες να με κάνεις να σε μισήσω

Νόμισες πως έτσι θα ζυγιστεί η αγάπη μου

Και θα νικήσει ο φόβος

Ιχνηλατούσες τις υπομονές μου

Και τα φιλιά σου χάνονταν, νόμιζες, στο σκοτάδι

Των άδικων σου λόγων

Όμως δεν υπολόγισες καλά

Η θετή σκληράδα μ΄έκανε ν΄ανακαλύπτω

Την τρυφερή ψυχή σου απαστράπτουσα

Πιο δυνατά,

Σε μεγαλείο, 

με φώτα πορείας στο σύμπαν

Να φέγγει στους αστερισμούς

Που μέτρησα περιμένοντάς σε

Και να που ήρθες.

~~~

~~~

Δε με πειράζει αν δεν έρθεις να με δεις

Τα κύτταρα έχουν φωσφορίζουσα τη μνήμη

Και θα φωτίζουν κάθε νύχτα σα να είσαι

Στο μαξιλάρι θα βουλιάζει σάμπως το κεφάλι

Και δε με νοιάζει αν δεν έχεις τι να πεις

Τα λέει η σιωπή σου τελειωμένα όλα τα λόγια

Αναταράζει τις κραυγές που δεν  αρθρώνονται ποτέ

Και με τη σκέψη σου φωτίζει την αλήθεια

Και δε βαριέσαι 

Κοίτα με μονάχα μια στιγμή

Η αιωνιότητά σου έτη φωτός έχει για μένα

Φυλάει ταξίδια αστρικά μες τη ματιά σου

Και με τυλίγει σ΄ένα κοσμικό φιλί

Και μη νοιαστείς 

Και μη βιαστείς να έρθεις πάλι

Το σώμα μου σε κουβαλάει πάντα

Ιχνογραφεί τα χάδια σου στη νύχτα

Και τα σεντόνια μου πυρώνει 

Ενώ εσύ λείπεις.

Αλλά δε λείπεις

Γιατί ήρθες κι εδώ είσαι

Και δε θα φύγεις όσο διαρκεί η αγάπη

Κι αφού για εφτά ζωές σ΄έχω αγαπήσει

Θα είναι νωρίς

Ακόμα κι αν εσύ έχεις αργήσει