Επιβίωση | Ελλάδα Κράλλη

Μη με κοιτάς έτσι επειδή ποτέ δεν θα με νιώσεις. Τι σε πληγώνει πιο πολύ; Η αγάπη των ανθρώπων μου είχαν πει τα μάτια σου πολλές φορές και ας μην το παραδεχόσουν. Μια ύπαρξη που αναζητά να χωθεί σε στιγμές, αναμνήσεις, συζητήσεις. Πόσο αξίζει να συνυπάρχεις όταν μέσα σου αισθάνεσαι ότι είσαι ξένη; Τα δάκρυα έρχονται την περίοδο που η απώλεια ακμάζει. Είναι ένα είδος ωρίμανσης και εξέλιξης του εαυτού. Όμως λίγοι είναι εκείνοι που θα αγκαλιάσουν αυτά τα στάδια. Είναι δύσκολο πολύ. Γνωρίζω πολύ καλά τι κρύβει μια αλλαγή, πόσο μάλλον πολλές. 

Ακόμα βλέπω τη ζωή να μου μιλάει με τα χιλιάδες πρόσωπα. Είμαι εγώ, ο γείτονας, ένας φίλος, ένας εραστής. Πόση λύτρωση να κρύψω στο βλέμμα μου για να ταιριάξω με τις ψυχές που θέλουν να με πνίξουν; Η αγνότητα σπανίζει και η πονηριά θερίζει. Αγάπησα και πόνεσα, πλήγωσα και πληγώθηκα.  Χανόταν ο ύπνος μου τα βράδια σκεπτόμενη αντιδράσεις που με στεναχωρούσαν. Δάκρυζα και απορούσα. Λένε χρειάζεται να πονέσεις για να κατανοήσεις το τι συμβαίνει γύρω σου.

Πόσο πόνο βίωσα; Πόσο χρόνο έχασα; Σε πόσα προσωπεία με ειλικρίνεια μίλησα; Ήταν πάντα με αγνότητα και όχι με κακία. Δεν προσπαθώ να κρυφτώ στις λέξεις. Έμαθα να εκφράζομαι έτσι με βάση τις εμπειρίες μου. Στα μάτια πολλών αυτό θα φανεί σκληρό, αλλά είναι και δίκαιο. 

Ακόμα και την τελευταία στιγμή η προσπάθεια γίνεται και ας καταναλώνεται ο πολύτιμος λιγοστός χρόνος των λεπτών. Μια μαχόμενη ψυχή που πιστεύει στο καλύτερο. 

«Πες μου τελικά έχεις καταλάβει την αξία των ανθρώπων;», μια φευγαλέα σκέψη μου με προσπέρασε καθώς περπατούσα. 

Δεν θα μάθω ποτέ. Η ζωή με περιμένει εκεί κάτω. Θέλω να βρίσκομαι στο φως, να βαδίζω προς την εξέλιξη του εαυτού μου. Πως λοιπόν να προχωρήσω παρακάτω αν παραδίνομαι στον καθένα;