Αράχνες | Αναστασία Νταλαμάγγα

Ένα παιδί είσαι, και μόνο

ένα παιδί που κρύβεται απ' τον πόνο

Με ακούς;

Στο μυαλό σου χιλιάδες μικρές αραχνίτσες τρυπώνουν. Ο εγκεφαλικός ιστός σου έχει από τα σπίτια τους αντικατασταθεί. Πλέον βλέπεις μόνο μέσα από τους ιστούς τους. Ένα γκρι πέπλο σκεπάζει τη συνείδηση σου.  Φοβάσαι. Αισθάνεσαι καθηλωμένος, απ' τις αράχνες σου κυριευμένος, ανήμπορος τα χέρια και τα πόδια να κουνήσεις. Σαν να περπατάς με βαράκια στα πόδια, με τις αλυσίδες φυλακισμένου. Μακριά δεν μπορείς να πας κι ακόμη και το κοντά μακριά φαντάζει. Τα πόδια σου δε σε βαστούν και η σκέψη σου συνεχώς θολωμένη σε κρατά μουδιασμένο.  

Το μόνο που αισθάνεσαι καλά να λειτουργεί είναι η κόκκινη η τρόμπα σου , κάπου στα αριστερά και κάτω από το στήθος. Μόνο αυτή ακέραιη κάνει τη δουλειά της. Οι αράχνες σου πολύ την ενοχλούν κι αρχίζει να ουρλιάζει. Σαν τύμπανο στο σώμα σου σφυροκοπάει και δε σε αφήνει να εξαφανιστείς. Γιατί για εξαφάνιση πρόκειται. Αν αφεθείς στις αράχνες σου, το ξέρεις καλά πως θα σε καταπιούν. Οι φόβοι δεν είναι το φόρτε σου, καθόλου δεν αντέχεις και τρέχεις στην αντίθετη μεριά. Μακριά απ' το σκοτάδι, μακριά.

Περπατάς και τούκου τούκου το σώμα σου δονείται. Από μια μόνο πηγή ζωντάνιας διατηρείται. Σε αυτή όλα τα χρωστάς αν είσαι ακόμα ζωντανός. Είσαι;

Ελπίζω πως το αίμα θα τρέξει γρήγορα αρκετά, να γεμίσει τις κοιλότητες σου, να κάνει το μυαλό σου να πάρει στροφές, να λύσει τα δεσμά σου και τις αράχνες με την ηλεκτρική τη σκούπα να αφανίσει. Η θέση τους δεν είναι μέσα σου κι αυτό πρέπει καλά να το σκεφτείς. Αν γίνετε ένα , χάθηκες. Ξέρεις πως για να φύγουν πρέπει στα χέρια να τις κρατήσεις , από τα μάτια σου μπροστά . Όσο κι αν αυτό σε φοβίζει. Όσο πόνο κι αν η αναμέτρηση αυτή σου προκαλεί. Αν τις αράχνες θες να εξοντώσεις, μέσα σου δεν μπορείς να τις κρατάς. Βάλ'τες στο μικροσκόπιο και πες εδώ είσαι, τεράστιε φόβε μου μα δε σε φοβάμαι πια. Την ψυχή μου δεν μπορείς να τη μολύνεις, έχε γεια! 

Βλέπω μεγάλωσες πια

βλέπω τα χέρια και τα πόδια σου πολύ πιο γερά

Να σε ακούς

Ξέρεις καλά.