Δική μου αφέλεια είσαι κι εσύ | Έλλη Πράντζου

 Φωτογραφία: Ευτυχία Πασχαλίδου

Μια ανάσα, μια γουλιά, μια κουταλιά
ζωή, έρωτας, ύπαρξη
περίσσεψαν ακόμη
και πρέπει να τα διαχειριστώ τόσο καλά
που να μην τα ξοδέψω πριν το ξημέρωμα
Δε θα φύγω από ‘δω αν δε δω
την ανατολή;
Αν δε δω αυτόν τον ήλιο που ξεχάστηκε
να βγαίνει πίσω απ' τα εκατομμύρια μάτια
των ελπιδοφόρων
Αν δε δω τ’ αποφασισμένα χέρια τους να τον σηκώνουν αγκαλιά
στοχεύοντας καταμεσής τ' ουρανού
με τις αστείρευτες δυνάμεις της θέλησης
Κράτα με λίγο ακόμη ξύπνια, εδώ
Δική μου αφέλεια είσαι κι εσύ
με ξέρεις σχεδόν καλά
Κράτα με ν' αντέξω να μην πιω
μονορούφι τη ζωή με κλειστή τη μύτη
σαν φαρμάκι
πριν τη δω ν' αλλάζει όψη
απ' το πείσμα μας να πιστεύουμε σ' αυτήν.
Δική μου αφέλεια είσαι κι εσύ, ελπίδα.