Σ'ένα πλοίο και να'ναι χειμώνας.Στάλες θάλασσας στα μούτρα σαν μικρά χαστούκια ρεαλισμού. Μα αν ήμασταν ρεαλιστές τι θα'κανε το ταξίδι; Η ακτή να γίνεται σκοπός μα να μη θέλουμε να την αγγίξουμε. Γιατί αυτό που πάντα θα σε καίει είναι το ανικανοποίητο -φλογίτσα στο μυαλό. Όπως η ενηλικίωση είναι σκοπός- μα όχι δίχως ταξίδι.Όπως εκείνη σε καίει μα -πράγματι η εφηβεία σε μεγαλώνει. Περιπλανώμενοι να ακούμε και να μοιραζόμαστε ιστορίες παρανοϊκές από κατάστρωμα σε πλώρη και σε υπόγεια παρέα με (από) Νιγηριανές μαγείρισσες και Βιετναμέζους ναύτες.
Κι ο μάγειρας να φτιάχνει μπουγάτσα και τον καλύτερο καφέ γιατί είναι Θεσσαλονικιός. Και το πλοίο να περιφέρεται κοντά στην Ισπανία -δίχως να πιάνει λιμάνι.
Kαι ο καπετάνιος να φέρει το όνομα ΔίχωςΠροορισμό.
Να μιλάμε λίγο. Σχεδόν ελάχιστα - όχι από μοναξιά αλλά από αδημονία να μάθουμε.
Να κατασπαράξουμε τις ιστορίες - πριν μας κατασπαράξει η πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου