Έρως ποτ’ εν ρόδοισι κοιμωμένην μέλιτταν ουκ είδεν, αλλ’ ετρώθη. τόν δάκτυλον παταχθείς τάς χειρός ωλόλυξε, δραμών δέ καί πετασθείς πρός τήν καλήν Κυθήρην «όλωλα,μήτερ»,είπεν, «όλωλα καποθνήσκω. όφις μ’ έτυψε μικρός πτερωτός,όν καλούσιν μέλιτταν οι γεωργοί.» ά δ’ είπεν. « ει τό κέντρον πονείς τό τάς μελίττας, πόσον δοκείς πονούσιν, Έρως, όσους σύ βάλλεις;»
Ο έρωτας που κάποτε στα ρόδα είχε πάει
μια μέλισσα δεν πρόσεξε κι εκείνη τον τσιμπάει.
Το δάχτυλό του πόνεσε,οδύρεται και κλαίει
στη μάνα του Κυθέρεια πετάει και της λέει:
«Μάνα μου ,πάει…,χάνομαι,με τσίμπησε ,μανούλα
φίδι μικρό και φτερωτό -το λένε μελισσούλα.»
Κι εκείνη του ‘πε: «αν το κεντρί της μέλισσας πονάει,
το βέλος σου πόσο πονεί ,αυτόν που αγαπάει;…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου