 |
| Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Presentation, 2011 |
Το πιο συγκινητικό ειναι οι ιστορίες. Όπως αυτή της Βικτωρίας Μπενοζίλιο, της κ. Γκατένιο. Το χρωστούσα. Στο Μωϋσή και την Αριάδνη, τους ήρωες στο "10 ώρες δυτικά". Στο μνημείο στο ΑΠΘ. Στους αντάρτες της Θεσσαλονίκης.
--
Στη Θεσσαλονίκη η πόρτα του μουσείου ήταν σιδερένια. Βαριά. Γκρι αμείλικτο ήταν το μέταλλο. Σχεδόν ένιωσα τη γεύση του στη γλώσσα. Μύριζε χώμα, σίδερο και βροχή σαν του πρωινού εκείνου. Στο πόμολο ειχε καθίσει η υγρασία της πόλης.
΄Επρεπε να είσαι ξεκούραστος για να σπρώξεις να μπεις. Να μην είσαι εξαντλημένος. Να μην πεινάς. Να μην έχεις περπατήσει πολύ. Να μην έχεις βασανιστεί. Να μην έρχεσαι από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Να μην έχεις υποστεί διαπόμπευση στην πλατεία. Να μην είσαι κουρεμένος γουλί. Κυρίως να μη φοράς κίτρινο αστέρι.
΄Ολο η συνείδηση του μουσείου ήταν η πόρτα του. Κοπίασα. Αλλά την ώρα που έκανα τη σκέψη, βρήκα τη δύναμη. Την άνοιξα και μπήκα. ΄Ημουν έτοιμη ν΄ακούσω. Και να δω.
Να δείτε. Και να μην ξεχάσετε ποτέ. Αγίου Μηνά 11 - Θεσσαλονίκη
Για τη μαμά του Ιλάν Σολομών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου