Έναν μήνα μετά το πρώτο μέρος του αφιερώματος για τις δέκα πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του Φθινοπώρου, τελειώσαμε την πρακτική μας, ξενοικιάσαμε σπίτι, περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές με μια ψυχή στο μεσοδιάστημα, γυρίσαμε τώρα στην πατρίδα, και γράφουμε για τις μουσικές που αγαπάμε.
Και αδερφικές μάχες έχουμε (The Gallaghers’ Fight), και όμορφα νοήματα έχουμε (Hurts), και χαλαρωτικές στιγμές έχουμε (Courtney Barnett & Kurt Vile), και την επιστροφή των αγαπημένων μου Stereophonics έχουμε, κι ένα extra bonus στο τέλος έχουμε. Να περνάτε καλά, να ακούτε όμορφες μουσικές και να ερωτεύεστε. Κι επίσης, don't say it's over, it's never over. There's always time to change, and start again today.
6. Hurts – Desire
(Κυκλοφορία: 29/9)
Το synth-pop ντουέτο απ’ το Μάντσεστερ, με επιρροές από ’70s Krautrock, ‘80s new wave και ‘90s R&B, επιστρέφει στις 29 Σεπτεμβρίου με την κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ τους με τίτλο Desire. Ένα άλμπουμ γεμάτο πάθος, πόνο και πόθο.
Ο Theo Hutchcraft (φωνητικά) και ο Adam Anderson (κιθάρα/keyboards), γνωρίστηκαν ένα βράδυ έξω από ένα κλαμπ στο Μάντσεστερ τον Νοέμβρη του 2005, όσο μερικοί φίλοι τους μπλέχτηκαν σ’ έναν καυγά στον δρόμο. Είχαν πιει αρκετά και αποφάσισαν να μην πάρουν μέρος κι εκείνοι. Αντ’ αυτού, άρχισαν να συζητούν για μουσική. Στην εξέλιξη της βραδιάς κατάλαβαν ότι ταιριάζουν τα χνώτα τους και χωρίς να μεμψιμοιρούν, συμφώνησαν ότι θέλουν να ξεκινήσουν κάτι από κοινού.Όπερ και εγένετο. Στους επόμενους μήνες, Theo και Adam αντάλλασαν στίχους μέσω email, και τον Μάρτιο του 2006 έφτιαξαν τους Bureau. Το νεοσύστατο σχήμα υπέγραψε με την ανεξάρτητη High Voltage Sounds και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους double single με τίτλο After Midnight/Dollhouse. Το 2007 οι Bureau μετονομάστηκαν σε Daggers, υπέγραψαν στην επίσης ανεξάρτητη Fandango, και κυκλοφόρησαν άλλο ένα double single, το Money/Magazine.
Στο μυαλό τους, ήθελαν να γίνουν η μεγαλύτερη ποπ μπάντα του (τότε) πλανήτη. Οι Daggers έμοιαζαν με ένα party band, με έναν κάπως επιθετικό ήχο και μια εμμονή στην ποπ μουσική κουλτούρα. «Όλα πήγαιναν γρήγορα, θέλαμε να γράψουμε το υπέρτατο ποπ τραγούδι», δήλωνε τότε ο Hutchcraft. Ωστόσο, τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά στη συνέχεια και λόγω ενός ατυχούς περιστατικού με υπευθύνους A&R στο Λονδίνο, η μπάντα διαλύθηκε τον Ιανουάριο του 2009.
Οι δύο φίλοι επέστρεψαν στο Μάντσεστερ και συζήτησαν για το μουσικό τους μέλλον. Ένα απόγευμα έγραψαν το Unspoken, μια πανέμορφη μπαλάντα, και αμέσως κατάλαβαν ότι αυτός είναι ο ήχος με τον οποίο ήθελαν να ασχοληθούν. Την αμέσως επόμενη μέρα ταξίδεψαν στη Βερόνα, όπου ήρθαν σε επαφή με την Disco-Lento, ένας είδος μουσικής που χαρακτηρίζεται από μπαλάντες με soft synths και κάπως πιο συναισθηματικές/μελαγχολικές μελωδίες.
Έχοντας βρει τον προσανατολισμό τους, οι Hurts κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, Happiness, το 2010 το οποίο έφτασε στη τέταρτη θέση των UK Albums Chart με 25.000 πωλήσεις την πρώτη εβδομάδα. Στο Happiness υπάρχει και η μεγαλύτερη κι εμπορικότερη επιτυχία της μπάντας μέχρι σήμερα, το υπέροχο Wonderful Life αλλά και το επίσης αγαπημένο μου Stay.
Το 2013 ακολούθησε το δεύτερο άλμπουμ τους, Exile, με περισσότερες ορχηστρικές και ροκ μελωδίες, το οποίο έφτασε στην ένατη θέση των UK Albums Chart, για να ακολουθήσει το Surrender (2015), με λιγότερη ένταση από το προηγούμενο αλλά με περισσότερη ευφορία στη μουσική τους, που έφτασε στη δωδέκατη θέση στη σχετική λίστα.
Οι Hurts επιστρέφουν το 2017 με το τέταρτο άλμπουμ τους, το οποίο, όπως δηλώνει και ο Theo, περιλαμβάνει ακούσματα και από τις τρεις προηγούμενες δουλειές της μπάντας και αποτελεί κάτι πιο προσωπικό στιχουργικά, καθώς αμφότεροι έμαθαν να ανοίγονται και να ζουν νέες εμπειρίες.
Το πανέμορφο Beautiful Ones κυκλοφόρησε ως το lead single του άλμπουμ στις 21 Απριλίου (ακολούθησαν τα εξίσου όμορφα Ready to Go και Hold On To Me), είναι ένα catchy synth-pop τραγούδι, συνοδευόμενο από κιθαριστικά σόλο, και πραγματεύεται τη «γιορτή της διαφορετικότητας», όπως αναφέρει η μπάντα. Γιατί πρέπει να νιώθεις περήφανος γι’ αυτό που είσαι. Μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου. Μην ντρέπεσαι. Μην δίνεις σημασία σε αυτά που λέει ο κόσμος. Εσύ βγες έξω και απόλαυσέ το. Βγες έξω και νιώσε ελεύθερος. Γιατί στο τέλος της ημέρας, το ξέρεις βαθιά μέσα σου, ότι we are the beautiful ones.
Don't be afraid. Honey, one day this will fade. So put on a smile, do it in style, make them all desperate to be you.
7. Liam Gallagher – As You Were
(Κυκλοφορία: 6/10)
Ο Liam Gallagher είναι πλέον 45, συνεχίζει τα ‘fucks’ και τα ‘you know what I mean’ του, και κάπου ανάμεσα στους τσακωμούς με τον αδερφό του και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αποφασίζει να χαράξει τη δική του, πρώτη, σόλο πορεία, με το As You Were να κυκλοφορεί στις 6 Οκτωβρίου, κι όσο κι αν ακολουθεί την πεπατημένη, ο κόσμος τον στηρίζει. Μπορεί να έχει κουράσει με την όλη συμπεριφορά του, αλλά τον στηρίζει.
Μετά την ασύλληπτη επιτυχία των Oasis και τη διάλυσή τους τον Αύγουστο του 2009 (σ.σ. θέλω να μιλήσω και να πω πολλά για τους Oasis και το πόσο με έχουν διαμορφώσει αλλά δεν είναι τώρα αυτή η ώρα), ο Liam συνεχίζει με τα υπάρχοντα μέλη των Oasis (πλην του Gem Archer και φυσικά του Noel ο οποίος δεν άντεχε ούτε την ανάσα του αδερφού του) και φτιάχνει τους Beady Eye. Η πορεία τους είναι σύντομη καθώς κυκλοφορούν δύο άλμπουμ (το Different Gear, Still Speeding – 2011 και το BE – 2013) και διαλύονται τον Οκτώβριο του 2014.
Δεν ξέρουμε αν ο ίδιος ο Liam έμεινε ικανοποιημένος από αυτό που είχε στο μυαλό του, ούτε αν είχε σκοπό να το πάει παραπέρα με τους Beady Eye. Έτσι, ο μικρότερος της οικογενείας Gallagher, βάζει πλώρη για την πρώτη προσωπική δουλειά του.
Όλα ξεκινούν σε μια περίοδο περίεργη και κουραστική για τον ίδιο, καθώς είχε θέματα με τα δικαστήρια λόγω του διαζυγίου με την Nicole Appleton. Η μουσική δεν ήταν στην κορυφή της λίστας του για ένα διάστημα. Μια μέρα ξύπνησε, πήρε την κιθάρα και έγραψε το Bold και αμέσως μετά το When I’m In Need. Το έπαιξε σε μερικούς φίλους, εκείνοι τον προέτρεψαν να ψαχτεί για solo δουλειά αλλά εκείνος φανταζόταν τον εαυτό του μόνο σε κάποια μπάντα. Ώσπου τα ακούει ένας τύπος από την Warner και του προτείνει συνεργασία.
Έτσι, ο Liam ταξιδεύει στο Λος Άντζελες όπου γνωρίζει τους Greg Kurstin (έχει συνεργαστεί με Adele, Sia, Beck, Ellie Goulding), Andrew Wyatt (Charli XCX, Carl Barat) και Dan Grech-Marguerat (The Vaccines, Hurts, The Kooks), και μέσα σε τρεις μέρες γράφουν το Wall of Glass, το Come Back to Me και το Paper Clown.
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να προσεγγίσεις το περιεχόμενο και την ακουστική του As You Were. Όλοι ξέρουμε, όλοι έχουμε μάθει ότι ο Liam θεωρεί τον εαυτό του έναν Rock’n’roll star αλλά ο δίσκος του κινείται σε ποπ επίπεδο, βασισμένο (πού αλλού;) σε μπιτλικές μελωδίες μπολιασμένες με μια ελαφριά νοσταλγία και το πάντα (ξεπερασμένο και υπερβολικό) Oasis-y attitude του Liam.
Το Wall of Glass κυκλοφόρησε πρώτο χρονικά, έχει ωραίο ριφάκι, είναι tune, δεν λέω, αλλά το ρεφρέν του Chinatown μου άναψε φωτιές. Βέβαια κάτι αντίστοιχο έπαθα και με το For What It’s Worth, που είναι ξεκάθαρα η πιο Don’t Go Away στιγμή του Liam εδώ και χρόνια, κι εγώ στα λίγο πιο αργόσυρτα και μελωδικά τραγούδια δεν μπορώ να αντισταθώ. Κι αν προχωρήσεις κι άλλο στο tracklist θα βρεις και τραγούδια που δεν διαφημίστηκαν τόσο, που είδαν το φως της δημοσιότητας άμα τη κυκλοφορία του άλμπουμ. Εκτός του Greedy Soul, τραγούδια όπως το I Never Wanna Be Like You, το Paper Clown, το Come Back to Me και When I’m In Need, δεν θα ακουστούν όσο αξίζουν αλλά υπάρχει κι εκεί πράγμα.
Εγώ μένω στο For What It’s Worth. Μάλλον το νεαρό της ηλικίας με κάνει να πηγαίνω με το συναίσθημα, για ό,τι κι αν μιλάει αυτό το τραγούδι – είτε αυτό είναι μια συγγνώμη στον Νόελ, στη Νικόλ, σε οποιονδήποτε. Με κέρδισε από το πρώτο άκουσμα, ίσως λίγο περισσότερο για προσωπικούς λόγους. For what it's worth, I know it's just a word and words betray. Sometimes we lose our way.
8. Courtney Barnett & Kurt Vile - Lotta Sea Lice
(Κυκλοφορία: 13/10)
Είναι νέοι, είναι ταλαντούχοι, είναι πολύ καλοί φίλοι, κι αποφάσισαν να συνεργαστούν και να περάσουν καλά. Η Courtney Barnett και ο Kurt Vile κυκλοφορούν το Lotta Sea Lice στις 13 Οκτωβρίου, το πρώτο τους κοινό άλμπουμ, το οποίο ακούγεται χαλαρά κι ευχάριστα κάτι Κυριακές στο κρεβάτι.
Εκείνη (Courtney Barnett), γεννημένη στην Αυστραλία, γνωστή για τους περίεργους στίχους και το ανέκφραστο πρόσωπό της όταν τραγουδάει, κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ το 2015 (Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit), απέσπασε τέσσερα βραβεία στα ARIA Music Awards του 2015, καθώς και έχει κερδίσει υποψηφιότητα ως Best New Artist στα 58α βραβεία Grammy και ως International Female Solo Artist στα Brit Awards του 2016.
Εκείνος (Kurt Vile), γεννημένος στη Πενσυλβάνια των Η.Π.Α, πιο γνωστός ως κιθαρίστας των υπέροχων και εξοχότατων War On Drugs (2005-2009), ξεκίνησε την καριέρα του φτιάχνοντας lo-fi ηχογραφήσεις στο σπίτι του μαζί με τον φίλο του (και τραγουδιστή των War On Drugs, Adam Granduciel). Έχει κυκλοφορήσει μια σειρά από EPs και έξι άλμπουμ. Σημαντικό ρόλο στη ζωή του διαδραμάτισαν οι Pavement, ο Neil Young και ο Tom Petty, ενώ είναι παντρεμένος με μια δασκάλα και έχει δύο κόρες.
Η Courtney γνωρίζει τον Kurt με το Smoke Ring for My Halo (2011), το ερωτεύεται παράφορα, όπως κι ο Kurt ερωτεύεται με τη σειρά του τη μουσική της Courtney, κι εκείνη του δίνει ένα αντίτυπο από το EP της, A Sea of Split Peas. Κάπως έτσι γίνονται φίλοι, ανταλλάσσουν συνεχώς e-mail και μια μέρα συνειδητοποίησαν ότι έχουν τόσα κοινά που μπορούν να φτιάξουν ένα άλμπουμ μαζί.
Ο Kurt βρίσκεται στην Αμερική αλλά το μυαλό του είναι στην Αυστραλία. Εκεί όπου βρίσκεται η Courtney η οποία δέχεται μια μέρα το Over Everything στο e-mail της από τον Kurt, το οποίο άρχισε να γράφει το 2015 και το άφησε μισοτελειωμένο. Αυτή είναι και η αρχή των πάντων στο Lotta Sea Lice. Αυτό το τραγούδι, αυτό το e-mail, αυτές οι πρώτες κουβέντες για τη συνέχειά του. Μερικούς μήνες αργότερα, τον καλεί στη Μελβούρνη για να ολοκληρώσουν το τραγούδι και να ξεκινήσουν τα υπόλοιπα.
Δουλεύουν όλο το 2016 και το πράγμα δείχνει να έχει πάρει μια τελική μορφή. Οι φωνές τους είναι τόσο ταιριαστές, λες και έχουν φτιαχτεί ο ένας για τον άλλον. Μέσα στο άλμπουμ βρίσκει κανείς επτά δικά τους τραγούδια και δύο διασκευές. Μεταξύ άλλων, διακρίνεται κάπως περισσότερο το Continental Breakfast είναι μια ωδή στη φιλία και αναδεικνύει την όμορφη σχέση που έχουν δημιουργήσει Kurt και Courtney, το groovy Let It Go, και το χαλαρωτικό Blue Cheese. Όλα είναι υπέροχα, όλα είναι πανέμορφα. Δεν υπάρχει άσχημη πλευρά στο άλμπουμ, ούτε κάποιο που να κάνει, ας πούμε, κοιλιά. Όλα απολαμβάνονται με τον ίδιο, ξεκούραστο τρόπο.
Το Over Everything όμως, που κυκλοφόρησε πρώτο, στις 30 Αυγούστου, είναι η δική μου αγαπημένη στιγμή (αν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς μια τέτοια) από το Lotta Sea Lice. Οι λόγοι δεν έχουν να κάνουν με κάτι συγκεκριμένο. Δεν είναι οι στίχοι, οι κιθάρες, το σκηνικό, η μαγευτική μελωδία. Δεν είναι μόνα τους. Είναι όλα αυτά μαζί. Είναι έξι λεπτά συζήτησης μεταξύ δύο μουσικών. Έξι λεπτά απόλυτης Κυριακίλας, ενός ραχατιού μετά τη δουλειά που δεν θες να κάνεις τίποτα. Έξι λεπτά ηρεμίας, γαλήνης και μιας όμορφης, πολύ όμορφης συνεργασίας. When I'm outside in a real good mood, you could almost forget about all the other things like a big old ominous cloud in my periphery.
9. Stereophonics – Scream Above The Sounds
(Κυκλοφορία: 27/10)
20 χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ (Word Gets Around), οι αγαπημένοι Stereophonics επιστρέφουν δισκογραφικά, δύο χρόνια μετά το επιτυχημένο Keep the Village Alive, με το δέκατο άλμπουμ τους ονόματι Scream Above The Sounds που κυκλοφορεί στις 27 Οκτωβρίου.
Η μπάντα από την Ουαλία ξεκίνησε την καριέρα της το 1992 κι έκτοτε έχει κυκλοφορήσει εννέα άλμπουμ, τέσσερα EPs και 40 singles. Έχουν πουλήσει πάνω από δέκα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και θεωρούνται από πολλούς ένα από τα γνήσια ονόματα της παραδοσιακής British rock σκηνής.
Μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια, οι Stereophonics έζησαν τρομερές εμπειρίες. Άρχισαν από το μηδέν, βρέθηκαν να συμμετέχουν σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το Glastonbury και να είναι opening acts σε συναυλίες των Red Hot Chili Peppers και των Aerosmith μέχρι και να ακούσουν καλά λόγια από ονόματα όπως ο Bruce Springsteen και ο Bob Dylan.
Ο Kelly Jones και η παρέα του, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθούν να απολαμβάνουν τη δουλειά τους και προσπαθούν να ανακαλύπτουν νέα πράγματα μέσα από τη μουσική τους. Δεν μένουν ποτέ στο παρελθόν, θέλουν πάντα να προχωρούν μπροστά. Ας πούμε, με το C’est La Vie από το Keep the Village Alive που είχε έναν πιο σύγχρονο πανκ ρυθμό και την κινηματογραφική/ορχηστρική μουσική Graffiti On The Train (2013), κατάφεραν να φέρουν πιο κοντά τους νέους στη μουσική τους.
Αυτό ακριβώς θέλουν να πετύχουν και με το νέο τους άλμπουμ. Όπως λέει ο Kelly, το Scream Above The Sounds απευθύνεται στη νέα γενιά και στα μέλη της εργατικής τάξης.
Στην επέτειο των 20 χρόνων από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, δεν ήθελαν να κυκλοφορήσουν μια συλλογή από αγαπημένα ή ακυκλοφόρητα τραγούδια. Αντ’ αυτού, ήθελαν να κυκλοφορήσουν κάτι νέο, κάτι φρέσκο. Ο Kelly Jones προσπαθεί πάντα να μεταφέρει τις εμπειρίες του μέσα στα τραγούδια του και να τις αφηγηθεί με τον πιο άμεσο τρόπο. Πιστεύει ότι οι ζωές των ανθρώπων σήμερα κινούνται με γρήγορους ρυθμούς και μερικές φορές ξεχνούν την πραγματική ομορφιά της ζωής.
Ο Kelly θέλει να γιορτάζουμε εκείνες τις μικρές στιγμές και αυτό θέλει να αποτυπώσει στο νέο άλμπουμ της μπάντας. Προσπαθεί να φτιάξει εικόνες μέσα από τους στίχους του ώστε να πείσει τους ανθρώπους ότι εκεί έξω υπάρχει κάτι παραπάνω από τη μιζέρια και την εγκληματικότητα που κυριαρχεί.
Το Scream Above The Sounds ηχογραφείται στα Stylus Studios και RAK Studios το 2015-2016, η μπάντα υπογράφει με την Parlophone Records τον Φεβρουάριο του 2017, ενώ την παραγωγή έχουν αναλάβει ο ίδιος ο Kelly Jones μαζί με τον Jim Lowe.
Αξιοσημείωτες στιγμές στο άλμπουμ, μεταξύ άλλων, είναι το Boy on a Bike, το οποίο πηγαίνει τον Kelly πίσω στα παιδικά του χρόνια όταν έκανε ποδήλατο με χιόνι στον δρόμο για να επισκεφτεί τη γιαγιά του τα Χριστούγεννα – εποχές αγνές και αθώες, που όλα ήταν ήσυχα, που δεν είχε έγνοιες και υποχρεώσεις – και το Before Anyone Knew Our Name που είναι γραμμένο με πολλή αγάπη για τον Stuart Cable, τον original ντράμερ της μπάντας (1992-2003), με τον οποίο ο Kelly πέρασε πολλά από μικρή ηλικία και ήταν σαν αδέρφια. Ο άτυχος Stuart έφυγε από τη ζωή το 2010 στα 40 του χρόνια, με το πόρισμα της αστυνομίας να κάνει λόγο για υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ μέσα σε ένα τριήμερο και έπαθε αναρρόφηση.
Το All In One Night είναι το lead single του άλμπουμ και πραγματεύεται μια ανυπόστατη ιστορία που παίρνει την έμπνευσή της από την γερμανική ταινία Victoria, στην οποία κάτι παλικάρια φεύγουν από ένα κλαμπ και κατά τη διάρκεια της νύχτας συμβαίνουν περίεργα πράγματα και οι ζωές τους αλλάζουν δραματικά. Το Caught By The Wind, όμως, το δεύτερο single, έχει μέσα του κάτι το αισιόδοξο, το ελπιδοφόρο. Προτρέπει όλους μας να απολαύσουμε την κάθε στιγμή στη ζωή μας και να νιώσουμε ελεύθεροι να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Αν μη τι άλλο, είναι μια ευχάριστη νότα στους καιρούς που ζούμε. Don't say it's over, it's never over. There's always time to change and start again today. Right now.
(Ο υπογράφων τους γνώρισε με το Dakota που φιγούραρε στο soundtrack του PES 2010 όταν και κόλλησε απίστευτα με το τραγούδι, το οποίο θεωρεί ως και σήμερα το αγαπημένο του για πολλούς και διάφορους λόγους – ιδίως για τους στίχους του. Βέβαια, έχει ερωτευτεί παράφορα και το I Wanna Get Lost With You για το οποίο σκοπεύει μια μέρα να ανοίξει την καρδιά του και να γράψει αυτά που πραγματικά νιώθει χωρίς να αναλώνεται σε περιττές σκέψεις)
10. Noel Gallagher’s High Flying Birds –Who Built the Moon?
(Κυκλοφορία: 24/11)
Σιγά μην άφηνε όλη τη δημοσιότητα για τον αδερφό του. Το δεύτερο μισό του 2017 εξελίσσεται σε προσωπική μάχη των αδερφών Gallagher, καθώς λίγο μετά την κυκλοφορία του Liam, το project του μεγαλύτερου αδερφού του, Noel Gallagher’s High Flying Birds, επιστρέφει με το Who Built The Moon? που είναι το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ της μπάντας και κυκλοφορεί στις 24 Νοεμβρίου.Η κατάσταση με τους Oasis δεν πήγαινε καλά το 2009. Καυγάδες και αντιζηλίες είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους ανάμεσα στον Νόελ και τον Λίαμ, και στις 28 Αυγούστου του 2009, στα πλαίσια του Dig Out Your Soul Tour, μετά από έναν έντονο τσακωμό των δύο (λέγεται ότι ο Λίαμ εκνευρίστηκε τόσο πολύ που έσπασε την κιθάρα του Νόελ, με τον δεύτερο να αποχωρεί εξαγριωμένος από το backstage), ο μάνατζερ της μπάντας ανακοίνωσε ότι ακυρώνεται η συναυλία στο Rock-en-Seine (λίγα μόλις λεπτά πριν την έναρξή της), καθώς και το υπόλοιπο τουρ στην Ευρώπη. Λίγες ώρες αργότερα, ο Νόελ, με ανακοίνωσή του, γνωστοποίησε ότι, με λύπη αλλά και ανακούφιση, αποχωρεί από την μπάντα γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί άλλο με τον αδερφό του. Ήταν εκείνο το βράδυ που οι Oasis διαλύθηκαν.
Παρά τις φήμες που ήθελαν τον Νόελ να αρχίζει σόλο καριέρα, ο ίδιος ανακοίνωσε ότι έφτιαξε ένα project ονόματι Noel Gallagher’s High Flying Birds (εμπνευσμένο από το High Flying Bird των Jefferson Airplane), με το οποίο κυκλοφορεί δύο άλμπουμ: το ομώνυμο ντεμπούτο (2011) και το Chasing Yesterday (2015).
Έκτοτε, ο Νόελ ξεκίνησε να δουλεύει για το τρίτο άλμπουμ, συνεργάστηκε με τον παραγωγό David Holmes επί δύο χρόνια και επηρεάστηκε από την γαλλική psychedelic pop, καθώς και από soul, dance και electro μουσικές σκηνές. Στη νέα του δουλειά, ο Νόελ χρησιμοποιεί λιγότερο την ηλεκτρική κιθάρα και δίνει βάση περισσότερο στην ambient electronica.
Το Who Built The Moon? ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο και το Μπέλφαστ, και έχει δύο guest εμφανίσεις: ο Paul Weller (The Jam) παίζει όργανο στο Holy Mountain και ο Johnny Marr (The Smiths) παίζει κιθάρα και αρμόνικα στο If Love Is the Law. Μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει μόνο το Holy Mountain ως το lead single του άλμπουμ, το οποίο έχει ρυθμικά και χορευτικά… Νοελικά vibes, ένα περίεργο… σφύριγμα, ωραία drums και μιλάει για την χαρά του να είσαι ερωτευμένος. She had a look you won't find in a book and she smiles like 1969. You could blow my mind if you're that way inclined, and I know you're gonna make it mine.
[Επίσης, για την ιστορία, να σημειωθεί πως στο artwork του άλμπουμ, βρίσκεται η γυναίκα του Νόελ, Sara MacDonald]
Bonus: Nothing But Thieves – Broken Machine
(Κυκλοφορία: 8/9)
Οι Nothing But Thieves, μετά από το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2015, επιστρέφουν με το Broken Machine, το οποίο κυκλοφόρησε στις 8 Σεπτεμβρίου.
Τα νεαρά παιδιά από το Essex της Αγγλίας, που μοιάζουν μουσικά με τους Foals, τους Neighbourhood και τους Civil War, έγιναν γνωστά στη μουσική βιομηχανία, ξεκινώντας, μέσω του Itch, το οποίο επιλέχτηκε ως Hottest Record και Track Of The Day από το BBC Radio 1. Η συνέχειά τους ήταν απλά μαγική και τους ανέβαζε ολοένα και περισσότερο. Οι Nothing But Thieves έκαναν support, μεταξύ άλλων, σε συναυλίες των Awolnation, των Arcade Fire, του George Ezra, των Twenty One Pilots, καθώς και των Muse, όχι μια φορά μάλιστα, παίζοντας καταρχάς μπροστά σε 30.000 κόσμο στο Rock In Roma το καλοκαίρι του 2015 στα πλαίσια του Drones World Tour, ενώ προστέθηκαν στη λίστα των support και του Ευρωπαϊκού Τουρ.
Τον Οκτώβριο του 2015 κυκλοφορούν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, το οποίο πουλάει πάνω από 250.000 αντίτυπα, έχει περίπου 174 εκατομμύρια streams και καταφέρνει να φτάσει μέχρι την έβδομη θέση των UK Charts.
Οι Nothing But Thieves κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, Broken Machine, στις 8 Σεπτεμβρίου του 2017, με τον Mike Crossey στην παραγωγή – τον άνθρωπο που (εκτός των συνεργασιών με 1975, Jake Bugg, Foals, Keane κ.α.), ο ίδιος προσκάλεσε στο στούντιο τους Arctic Monkeys για να επιμεληθεί το πρώτο τους EP (Five Minutes with Arctic Monkeys, 2005), όπως και συνέβαλε στην παραγωγή των Teddy Picker, Fluorescent Adolescent και Brianstorm (Favourite Worst Nightmare, 2007).
Η μπάντα έφτιαξε ένα όνομα στον χώρο με το πρώτο άλμπουμ τους, και το Broken Machine έρχεται και προσπαθεί να διευρύνει το μέγεθός της. Υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, με αναφορές και στα πολιτικά. Το νέο τους άλμπουμ μιλάει για πράγματα που βιώνουν καθημερινά και είναι στην επικαιρότητα, όπως η εκλογή του Τραμπ, η θρησκεία και ο φανατισμός.
Σε μια πιο ήρεμη και ρομαντική πλευρά του άλμπουμ, το Sorry, που κυκλοφόρησε ως το δεύτερο single, μιλάει για μια ταλαιπωρημένη αγάπη, με τον πρωταγωνιστή να μετανιώνει για όσα έχει κάνει και να προσπαθεί να απολογηθεί με κάθε τρόπο. Cause you taught me how to love, ιt's me who taught you how to stop. And you just say I drink too much.
Επίσης, αναφορά χρήζουν τα εξής:
LCD Soundsystem – American Dream (1/9)
The Boy – Έτοιμοι Δύο (4/9)
Alvvays – Antisocialites (8/9)
The National – Sleep Well Beast (8/9)
Wolf Parade - Cry Cry Cry (6/10)
King Krule – The Ooz (13/10)
St. Vincent – Masseduction (13/10)
Morrissey – Low In High School (17/11)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου