Φθινόπωρο | Sophie Gialamas

Για κάποιους πεισματάρηδες το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει.
Για κάποιους ακόμη πιο πεισματάρηδες, το καλοκαίρι δεν ήρθε ποτέ.
Το φθινόπωρο είναι εδώ.
Κρύβεται στη μέρα που νυχτώνει γρήγορα.
Στο πρωινό που αργεί να ξημερώσει.
Στα πεσμένα φύλλα των δέντρων στον Εθνικό Κήπο.
Στα μποτιλιαρίσματα των δρόμων.
Στα μπράτσα που ξεβάφουν καλοκαίρι..
Το φθινόπωρο είναι εδώ.
Παίζει με τα νευρά μας.
Όπως οι άνθρωποι.
Μας υπόσχεται γκριζαρισμένες και μας πετάει στα μούτρα υγρασίες.
Μας κλείνει το μάτι πονηρά, βάζοντας από την άλλη κωλόχερο στις αντοχές μας.
Οι άνθρωποι είναι σαν τις εποχές.
Άλλοι προμηνύουν ηλιαχτίδες όπως η άνοιξη.
Άλλοι εγκυμονούν εγκαύματα όπως το καλοκαίρι.
Άλλοι φοράνε διακόσια παλτά να μη φανεί η παγωμένη τους καρδιά όπως ο χειμώνας.
Κι είναι και κάποιοι που ακροβατούν μονίμως.
Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.
Ανάμεσα στο χουχούλιασμα και την κραυγή.
Ανάμεσα στη θηριωδία του Έρωτα και στην γελοιότητα του.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι του φθινοπώρου.
Αυτοί ε ι μ α σ τ ε οι άνθρωποι του φθινοπώρου.
Συναισθηματικά αχανείς.
Αλλά και άβουλοι.
Έτοιμοι να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας για να μην μας χλευάσουν οι άλλοι.
Άρρηκτα δεμένοι με τις μνήμες μας.
Αλυσοδεμένοι με τα πάθη μας.
Αγκιστρωμένοι αυτάρεσκα από ένα Εγώ που μας αρέσει να πουλάμε αβέρτα στα μπαρ.
Δεν πονάμε απλά οι άνθρωποι του φθινοπώρου.
Κοβόμαστε κομμάτια και μοιραζόμαστε στο πλήθος σαν αντίδωρο.
Και παρακαλάμε, ένα, ένα τόσο δα από αυτά τα αντίδωρα, να μην καταλήξει στη λάσπη.
Σε εμάς η βροχή είναι χαρά.
Κι ο άνεμος οδηγός.
Που μας πάει εκεί που δεν τολμούμε ούτε να ονειρευτούμε.