Αληθινός κινηματογράφος | Αλέξανδρος Κοάν και Φώντας Φ.

Δρόμος χωρίς φανάρια επτά εκατομμύρια μίλια μακριά

Στα κιγκλιδώματα φορτηγατζήδες κατουρούν ντυμένοι αποκριάτικα 

Λέτε δε θα γίνω καλός πατέρας; Γιατί;

Κλείνω τα μάτια μου και εμφανίζω αυγά και αρκουδάκια για τα παιδιά.

Κάντε το κι εσείς άμα μπορείτε!

Σπουργίτια συζητούν τη θεωρία της σχετικότητας καθώς υπολογίζουν την απόσταση

Που χει να καλύψει η κουτσουλιά μέχρι να πέσει κάτω

Να προσγειωθεί σα φρέσκο αυγό στο πρωινό ενός ζωγράφου. 

Αχ! Από μακριά ο κόσμος μου μοιάζει απαίσιος

Μα έπειτα από λίγο βρίσκω κουράγιο κι αυτοπεποίθηση 

Και βλέπω πως ο κόσμος είμαι εγώ! εσύ! αυτός! 

ή μάλλον, εγώ, εγώ, εγώ!

και κάτι άλλοι μαλάκες γύρω μου που ουρλιάζουν και γαμιούνται και κραυγάζουνε

κι ο κώλος τους έχει πάρει φωτιά

και τα πάντα γύρω γύρω γύρω τους γυρνάνε γυρνάνε γυρνάνε παιχνιδιάρικα

μοναχικά κι ωραία

Όλοι αυτοί θα κάνουν παιδιά, ενώ η Ν. θα πεθάνει από ν. όπως τόσες σαν κι αυτή.

Δε θα αναπαραχθεί γιατί φοβάται το ιστορικό καρκίνου και σχιζοφρένειας.

«ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ», εντάξει συμφωνώ.

Θα τους δώσω

μια ταυτότητα

πολύτεκνου

να αυνανίζονται

κοιτάζοντας τη.

Κι έπειτα ας χύσουν μέσα σ’ ένα μπουκάλι υδροκυάνιο 

Με το οποίο θα ποτίσουνε τα δέντρα που φυτέψανε μέχρι να ξεραθούνε

Κι ο κύκλος που τους κρατάει ζωντανούς να γεμίσει με γωνίες

Έτσι ώστε να πάρουν φόρα όλοι τους, να βρουν μια, και να ορμήσουνε να καρφωθούνε

Κι αντίο για πάντα

όχι με έναν λυγμό

μα μ’ ένα “ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ”

Μη φας την τούρτα αυτή, έχει σαπίσει

Και καμιά φορά ο κόσμος μπορεί να ναι γλυκός χωρίς τη σοκολάτα

Ναι, αλλά (θα πεις)

Για όσους έχουν ζάχαρο η γλύκα μπορεί να ‘ναι μοιραία

-μα και αυτοί μπορούν να είναι μοιραίοι, σωστά;

Μια τύπισσα με διαβήτη
έκανε μπροστά μου κόλπα με την τράπουλα
μετά ανακάλυψα πως δεν υπήρχε τράπουλα,
διαβήτης, ούτε καν τύπισσα.
υπήρχαν μονάχα τα κόλπα!

Την ερωτεύτηκα αμέσως.

Μα το κοινό κατάλαβε ότι τους δούλευε
την πέρασε ένα χέρι μαρμελάδα και φτερά
και την έδιωξε. –ε κάπως έτσι τελειώνουν συνήθως οι ιστορίες μου-

(κι έμενα κάποτε κάποιος μου χε πει

Πως όλα σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν το δρομολόγιο τους

Κι εγώ του πα να μπει στο λεωφορείο του,

Να πάει στα τσακίδια και να μ’ αφήσει ήσυχο

-σόρρυ αν έγινα κακός, μ’ αλήθεια το χα ανάγκη.)

Καταλήγω εντέλει
πως αν ήμουν φυτό,
θα ήμουν νεκροκεφαλή
αν ήμουν ζώο, θα ήμουν εκτυπωτής
αν ήμουν άνθρωπος
ΔΕΝ θα ήμουν μαχαιροπίρουνο. Ξεκίνησα το ξύδι: α) με τύψεις β) με τις χειρότερες προθέσεις. Στη μέση του ήμουν: α) με τύψεις β) με τις καλύτερες προθέσεις

Τώρα δε μου ‘χει μείνει τίποτα, ούτε ξύδι.

ΨΕΜΜΑ #2744756207= ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥΣ Ο ΕΝΑΣ ΔΩΡΟ

Επενδύστε οπουδήποτε, οτιδήποτε!

Εγώ καρδιά μου δε μετράω τα τσιγάρα μου
και το ότι χάνω συνεχώς
δε σημαίνει πως είναι τα χαρτιά σημαδεμένα
μα πως ποτέ δεν έμαθα να παίζω
ή κι ότι μετά από ένα σημείο απλά συνέχιζα ψυχαναγκαστικά
ενώ στην πραγματικότητα βαριόμουν το παιχνίδι

Κόψε!

Κόβω!

(Όλα είναι στημένα!)

(Όλοι θα προσληφθούμε σε μια εταιρία που φτιάχνει 2D video games)

(Όλοι τότε θα έχουμε μισθούς που θα φτάνουν για 3D ζωές)

(Όλοι θα ‘χουμε την τιμή να μας κοιτάξει κάποτε μια κοπέλα που γουστάρει 3D video games)

(και θα παίζουμε μαζί της arkanoid ως τα μεσάνυχτα)

Κόβω! (το υπόσχομαι)

Ψαλιδοτεχνίσματα και χαρτοχειροτεχνίες

αγγελάκια κι ανθρωπάκια από φύλλα τετραδίων

όλα μαζί αγκαλιασμένα δίχως κανένα βάθος,

καμία προοπτική για το παρόν ή για το μέλλον,

κι όμως μοιάζουν χαρούμενα και καλούλικα

καθώς ένα προς ένα τα ράβω μεταξύ τους

με τελικό μοναδικό σκοπό

να τα ξαναχωρίσω

και να τα βάλω σε διαφορετικές σακούλες σκουπιδιών

να τα πετάξω.

«Πού είναι το περίεργο στο να…»
«Πού είναι το περίεργο στο ναι…»
«Γιατί είναι κακό το…»

Δεν είναι ούτε κακό ούτε περίεργο
Μόνο μην μάθετε στη γάτα μου να μετράει θερμίδες
κι εγώ υπόσχομαι να μη μάθω στο σκυλί σας πόσα δέντρα έχει μέσα κάθε σύννεφο (έχει 11)

(μα μόνο τρία ανθίζουν)

Αααχ!

Κάκτοι τρυπούν τον πισινό μου

Γκρέιπφρουτ πέφτουν στο κεφάλι μου

Μπανανόφλουδες στο διάβα μου (πατώ, γλιστρώ και πέφτω)

Ένα μήλο την ημέρα (όχι, δε σε χρειάζομαι γιατρέ)

Και κάαααθε καρυδιάς καρύδι μου ζητά νερό
λες και το δικαιούται (το πιο πολύ που δικαιούται είναι δυο σφαίρες)

Αλλά εδώ δεν είναι σπαγγέτι γουέστερν, συνάδερφε
κι ας είναι τα μυαλά μας μπλεγμένα σα μακαρόνια
εξακολουθούν να λείπουν:
α) οι γυναίκες –μα φυσικά-
β) τα όπλα, τα άλογα
γ) οι πολύ, πολύ κακοί

Εδώ είναι ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
η ταινία αρχίζει μονάχα όταν χαλάσει το μηχάνημα –κυρίες είναι πιο βαρετό απ’ ότι ακούγεται-

Το ποπ-κορν το ταΐζω στις σκέψεις ότι οι σκέψεις που κάνω δεν είναι όλες δικές μου
το ίντι-ποπ δε το ταΐζω πουθενά. Οι πρωταγωνιστές θα πεθάνουν; like i care

Όλοι οι σκελετοί που αγάπησα, όπως έφτυναν εμένα, θα φτύσουν στους τάφους που θάψατε τα πορτοκάλια που “περίσσευαν” για να μείνει σταθερή η τιμή τους. Είμαι αιωνίως αισιόδοξος…

…πως κάτι κατάλαβαν τελικά αυτά τα παιδιά ε;

Και που κατάλαβαν, ε τι κατάλαβαν στην τελική;
τόσοι κήποι γεμάτοι φρούτα, λουλούδια και λαχανικά
και τίποτα δε μπορέσαν να μυρίσουν, να γευτούνε,
χαμένα σε μονοπάτια που χιλιοπερπατήσανε,
σκοντάφτουν στις ίδιες πέτρες,
πατάνε στα ίδια σκατά με τα ίδια φτηνά σανδάλια
που σκιστήκανε και δε μπαλώσανε ποτέ,
αράζουν και καπνίζουνε κάτω απ’ τις ίδιες γνωστές σκιές
τους καίει ο ίδιος ήλιος,
και κάθε φορά που μπουμπουνά και πέφτει η βροχή
μένουν χωρίς κανένα κάλυμμα, βρέχονται, γίνονται μούσκεμα
και χαζογελάνε.

Κατά

λαβαν

ότι και

εμείς 

απλά 

ίσως

κάνανε

λίγο

παραπά

νω σεξ

Εγώ τους συμπαθώ/περίπου/σα το ρούτερ μου

κανά δυο/ από αυτούς/ σαν μπλε/ πλαστικό ψαλίδι

σα γάτα/ σαν καριέρα 9πμ-9μμ-900ε/ σα γερμανό έμπορο ναρκωτικών/

σαν κουνέλι με αρχαιοελληνικό όνομα/

σαν οπιούχο γραμμένο με λάθος ορθογραφία/

σαν… θέλετε τίποτα άλλο;

Είμαστε ντάξει;