Αναμονή | Σοφία Σταθάκη

Αναμονή σε άδειες αίθουσες
αναμονή σε αεροδρόμια
αναμονή στα ταμία
αναμονή στα νοσοκομεία
να περιμένουμε το αύριο
να περιμένουμε το μισάωρο
κάτω από σκονισμένα ρολόγια
πάνω σε βιαστικούς ρυθμούς
ανάμεσα σε βιαστικούς περαστικούς
σε δείκτες που μια φαίνονται να παν αργά
μια φαίνονται να τρέχουνε κι αυτοί.

Αναμονή, το κρεβάτι του προκρούστη
ξαπλωμένη πάνω η υπομονή
να την τραβάν απ' τα χέρια
να την τραβάν απ' τα πόδια
κι η αναμονή να μεγαλώνει
κι η υπομονή να ξεχειλώνει.

Αναμονή, η βελόνα καρφωμένη
στην αριστερή μου φλέβα
το κουνούπι που θα φύγει
και θα μ'αφήσει να ζω με μια σταγόνα αίμα,
την υπομονή.

ε, όσο οι μικροί μεγαλώνουν
πληθύνουν οι εχθρότητες
κι όσο μεγαλώνουν οι μεγάλοι
πέφτουν σε μικρότητες.

Όταν ψηλώνεις και κοιτάς από ψηλά
βλέπεις τα πάντα.
Κι όταν ο κόσμος καταλάβεις ότι τρέχει
θα μείνεις πίσω
ή θα φορέσεις καλύτερα παππούτσια.

Κι εγώ βέβαια, καμιά φορά σε μισώ
γιατί καταλαβαίνω πως δεν μπορώ
να μη σου μοιάσω.
Και προσπαθώ πολύ
κι όλο φοβάμαι πως δεν τα καταφέρνω.
Θέλω να πετάξω πια αυτές τις σαγιονάρες, ούτε που ξέρω πώς έφτασα ως εδώ με τις παντόφλες και δεν είναι και πολύ. Πόσο μικρή είμαι πια εγώ σ'αυτόν τον δρόμο;