Μένεις και απομένεις. Νοσταλγείς τη ζωή σου και ορίζεις την πατρίδα με τα σύνορα του χάρτη στην αρχή, ύστερα με τις μέρες που λείπεις. Σε λίγο αυτό πονάει τόσο αβάσταχτα που την κλείνεις στην καρδιά σου και επιβιώνεις χωρίς να σκέφτεσαι την επιστροφή.
Κι ύστερα εκείνη σκάει μύτη. Στην Tate Modern, ενώ από το φμπ γίνεται απευθείας μετάδοση για το τρομοκρατικό χτύπημα. Στο τοπικό καφέ που ανακαλύπτεις κομπόστα Λαγκαδά. Την ώρα που μπαίνεις στο αεροπλάνο για τις καλοκαιρινές διακοπές. Όταν φιλοξενείς φίλους στην πόλη.
Πονάνε πολύ οι λεπτομέρειες και ενισχύονται με μυρωδιές, με μουσικές και φωτογραφίες. Μαθαίνεις να την απαξιώνεις και να της βρίσκεις στραβά όταν γυρνάς και να νοσταλγείς όλα της τα όμορφα όταν λείπεις. Ονειρεύεσαι να φύγεις μια μέρα μακριά της κι όταν γυρίζεις δε θες να φύγεις ποτέ.
Σαν ερωμένη σκορδόπιστη μοιάζει που σου κάνει νάζια και τσαλίμια για να σε κρατήσει. Δε χρειάζονται αυτά. Την αγαπάς βαθιά και πάντα. Για πάντα. Κι αγαπάς τους ανθρώπους που σε περιμένουν εκεί. Γιατί το ξέρεις πια.
Πατρίδα είναι εκεί που σ΄αγαπάνε.
Ο Mέτοικος
Στίχοι : Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική : Georges Moustaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου