Δικός σου είμαι | Τάσος Μαλεσιάδας

Κοίταξέ με.

Είναι τα μάτια μου αυτά που εσύ τα έκανες να λάμπουν. Θυμήσου μια στιγμή την πρώτη μας νύχτα. Ύστερα θυμήσου και σκέψου όλα όσα έμαθες για μένα και ό,τι έζησα πριν την πρώτη μας νύχτα. Θυμήσου.

Το φως ετούτη τη στιγμή στο βάθος του δρόμου έχει ένα τρέμουλο που φέρνει σε παιδί. Πώς άραγε το φως να φέρνει σε παιδί, θα σκεφτείς. Πώς το φως να μη φέρνει σε παιδί, θα σου απαντήσω.

Μαρία, το φως στο βάθος του δρόμου είναι το παιδί μας που θα έρθει. Είναι το τρέμουλο του χεριού του μόλις μέσα από το σώμα σου δει τον κόσμο και μέσα από τις ψυχές μας βαδίσει στη ζωή.

Μα ως το βάθος του δρόμου, η απόσταση είναι μεγάλη ακόμα.

Κράτα μου το χέρι και κοίτα με. Τα δάχτυλά μας πλέγδην και μπροστά είναι η ζωή. Τα βήματά μας μάς οδηγούν σε στενορύμια, αλέες και σημεία μέσα στην πόλη που για άλλους είναι τοίχος, κολώνα ή διασταύρωση. Για εμάς είναι συγκίνηση, δάκρυα και τσακωμός. Είναι αγκαλιά τη νύχτα του Δεκεμβρίου στην Αεροπαγίτου, είναι φιλί στον Ηλεκτρικό, είναι το πράσινο των ματιών σου πρώτο πρωινό στο Κέντρο.

Η μυρισμένη σου αγκαλιά που διώχνει τις πίκρες και το βιβλίο που κρατούσες στα χέρια σου για δώρο. Δώρο για μένα.

Μύρια πράγματα θα μπορούσαν να γραφτούν για τα μικρά εκείνα που έκανες - και ακόμα περισσότερα για όλα τα μεγάλα- μα κοίτα τα μάτια μου και θα τα βρεις εκεί.

Δικός σου είμαι.