Πλιάτσικο | Κάλλια Βαβουλιώτη

Θα’θελα ένα σπίτι

όχι πολύ μεγάλο – ούτε μικρό

να μπορεί να χωράει ιδέες,άστρα

λίγο καλοκαίρι και πολύ βροχή

να είναι σ’ένα δρόμο στενό

-όχι απαραίτητα πολυσύχναστο

μα να περνάνε παιδιά και νέοι

θα’θελα ένα σπίτι

να μπορώ να κλαίω και να ουρλιάζω 

τους τσαλακωμένους μου έρωτες

-κάθε φορά που χάνω-

δίχως να πρέπει να δώσω

εξηγήσεις και ραπόρτο

να μπορώ να σπάω τον καθρέφτη

κάθε φορά που δεν μου αρέσει το είδωλό μου

να μπορώ να φέρνω τους περιθωριακούς μου φίλους

-το ίδιο κομματιασμένοι όπως εγώ

να καπνίζουμε και να πίνουμε 

καθισμένοι στο πάτωμα

να τραγουδάμε για έρωτες σουρεαλιστικούς

σαν του ψυχαναλυτή με το καταθλιπτικό καναρίνι

να γελάμε- να Γελάμε τόσο δυνατά

με τα νιχιλιστικά μας χάλια

που τρέμουμε μη μας πιάσουν κορόιδο 

και ξεπουλάμε τη ζωή

να βγαίνουμε στο μπαλκόνι ξημερώματα

ανύπαρκτοι-τρελοί

να λέμε στους περαστικούς 

να έρθουν στην παρέα μας

δίχως φόβο

άλλωστε δε μας νοιάζει 

αν θα κάνουν πλιάτσικο στο αλκοολ 

ή τράκα στα τσιγάρα

εμείς πάντα μοναχικοί και ξοδεμένοι 

θα μοιραζόμαστε με χαρά

κι αν θα κάνουν πλιάτσικο στις καρδιές μας

πάλι δε θα μας νοιάζει

πάντα εξουθενωμένοι και δοτικοί

τους τελευταίους ληστές τους αγαπάμε 

πιο πολύ.