Το πέρας άλλης μιας μέρας | Μαριαλένα Μιχαηλίδου

Ωδή.
Στων ανέπαφων σωμάτων το ιερό μειδίαμα, που καμπυλώνεται εφήμερα, άγαρμπα, πονεμένα.
Στον απόηχο μιας κλαγγής, που δε βγήκε ποτέ από τα στήθη.
Στον κρότο μιας σιωπής, που έκανε θρύψαλα το γυάλινο κόσμο της ψεύτικης ουσίας σου.
Στο βλέμμα εκείνο που ήρθε για σένα, αλλά που δε το είδες ποτέ.

Στο λαθραίο αερικό που βεβήλωσε το ανήσυχο των μαλλιών σου, το άτσαλο παλτό σου.
Ωδή.
Σε άλλη μια μέρα που περνάει.
Σε εκείνα που όλο φτάνουν σε σένα και δε φτάνουν ποτέ.
Ωδή.
Σε μια μέρα που
πέρασε.