Ίδιος με το τραγούδι του περιστεριού, όταν η βροχή πλησιάζει – Ο αέρας πασπαλίζεται απ΄ τη βροχή, απ΄ τον ήλιο που επιστρέφει – ξυπνώ πλυμένος, λιώνω καθώς σηκώνομαι` τρυγώ τον αρχάριο ουρανό.
Ξαπλώνω ακουμπισμένος πάνω σου και μετακινώ την ελευθερία σου. Είμαι ένα κομμάτι γης που αποζητά το λουλούδι του.
Υπάρχει σκαλιστός λαιμός πιο λαμπερός από τον δικό σου; Το να ρωτάς είναι θάνατος!
Το φτερό της ανάσας σου ρίχνει ένα χνούδι στα φύλλα. Το ίχνος της αγάπης μου κυκλώνει το φρούτο σου, το τρυγάει.
Βρίσκομαι στη χάρη του προσώπου σου που το καλύπτουν με χαρά τα σκοτάδια μου.
Πόσο όμορφη είναι η κραυγή που μου χαρίζει η σιωπή σου!
Από τη συλλογή:
Les Matinaux, La Parole en archipel, © La Pléiade, p.372
(μετφρ.: Ανδρονίκη Δημητριάδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου