Κύκλος | Αναστασία Νταλαμάγγα

Κι έτρεξε,

σαν παιδί.

Σοβαρολογώ

καμία υπερβολή

ακριβώς σαν παιδί.

Ήταν απόγευμα,

στο εξοχικό.

Κοιμόταν ήρεμος

όταν άκουσε τις φωνές μας

και ξύπνησε ταραγμένος.

Πήγα να τον ειδοποιήσω

Μπαμπά , λιποθύμησε!

και πριν προλάβω την πρόταση μου να τελειώσω

έσπρωξε το τραπέζι με δύναμη

παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο

να τρέξει κοντά του

Κι έτρεξε, σαν παιδί

Αυτό είδα εκείνη τη στιγμή

αυτό βλέπω και τώρα,

στην ανάμνησή μου

που θα φυλάω για πάντα.

Είδα τον πατέρα μου

να τρέχει σαν παιδί

σαν παιδί που φοβάται, που τρέμει

που θα έκανε τα πάντα

για να μη χάσει τον άνθρωπο που τον προστάτεψε

όταν ήταν πράγματι

παιδί.

εκείνο το απόγευμα

ήταν πλέον φανερό σε μένα.

Όλοι είμαστε το ίδιο.

ο πατέρας μου κάποτε ήταν παιδί

κι εγώ ακόμα είμαι.

η μόνη διαφορά μας, ο χρόνος

εκείνος στο παρελθόν

εγώ στο τώρα

μα ο χρόνος ποτέ δεν είναι στην πραγματικότητα,

σαφώς οριοθετημένος.

κάπου κάπου σκέφτομαι πως χρόνος δεν υπάρχει

κι εκεί

η ζυγαριά ισορροπεί

ο ουρανός λυγίζει και ενώνεται με τον εαυτό του

και ο πατέρας μου κι εγώ

πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο,

ταυτιζόμαστε.

Έτσι κι εγώ θα έτρεχα, σαν παιδί

ακριβώς όπως έκανε εκείνος,

για να τον σώσω.

θα παραμέριζα καρέκλες και τραπέζια

θα άνοιγα τρύπες στους τοίχους

θα έβγαζα φτερά για να πετάξω

αφού τα πάντα γίνονται

όταν είσαι παιδί.

Ο παππούς συνήλθε

κι ο πατέρας μου ηρέμησε.

γι αυτό,

ηρέμησα κι εγώ.

γι αυτό,

ηρέμησαν και τα σωθικά μου

εκεί που κάποια μέρα ίσως

ένα παιδί θα ανησυχεί για εμένα

και θα κλαίει, μην με χάσει

μέχρι το ίδιο να γίνει

εγώ, ο πατέρας μου, ο παππούς

κι ο ατέρμονος κύκλος της ζωής να συνεχιστεί

μέχρι εκεί που το μάτι δε φτάνει

και ο νους αδυνατεί να δει.

Artwork:Wassily Kadinsky