Μια νύχτα στο Λιχτενστάιν | Αρετή Βλαχοδήμου

Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα, λίγο πριν τελειώσει το καλοκαίρι, φθάνω στο σταθμό λεωφορείων του Σάαν. Γύρω μου υπήρχαν λίγοι άνθρωποι. Πλησιάζω μια κοπέλα για να τη ρωτήσω για το ξενοδοχείο και μου δείχνει την κατεύθυνση. Για καλή μου τύχη, ήταν εκεί πιο πέρα. Μπαίνω στο δωμάτιο, χαλαρώνω λίγο και ξεκινώ σιγά σιγά να ετοιμάζομαι για τη συναυλία. Βάζω το λουλουδάτο μου φόρεμα και αφού ήμουν έτοιμη και είχα ελέγξει τις διαδρομές των λεωφορείων, παίρνω την ομπρέλα μου και φεύγω.

Η στάση ήταν κοντά στο χώρο όπου γινόταν η συναυλία και ενστικτωδώς, άρχισα να ακολουθώ ένα καλοντυμένο ζευγάρι. Μέσα σε λίγα λεπτά, βλέπω πολύ κόσμο συγκεντρωμένο και καθώς κοιτάζω ψηλά, αντικρίζω τη σημαία που έγραφε «Vaduz Classic». Για να κατευνάσω τις ψυχαναγκαστικές μου σκέψεις, ρωτώ μια κυρία για επιβεβαίωση. Γέλασε, μου απάντησε καταφατικά κι εγώ ηρέμησα· συνειδητοποιώντας ότι βρίσκομαι στο σωστό σημείο.

Η συναυλία, ξεκίνησε με τη συμφωνική ορχήστρα του Λίχτενσταϊν. Κάρμεν του Μπιζέ και τα βιολιά να παίρνουν φωτιά. Άλλα κομμάτια τα γνώριζα και άλλα όχι. Εκείνα που έκαναν το πρόσωπό μου να χαμογελά περισσότερο και το σώμα μου να θέλει να χορέψει, τα βιντεοσκόπησα. Τα βιντεοσκόπησα όχι μόνο για να πάω κόντρα στη λήθη, αλλά και για να μπορέσω να μοιραστώ ένα κομμάτι εκείνης της βραδυάς με τους ανθρώπους που αγαπώ.

Η αναμονή για τον βιρτουόζο βιολονίστα (David Garrett), ήταν μεγαλύτερη απ’ όσο φανταζόμουνα. Ο καιρός απρόβλεπτος και το διάλειμμα έγινε πιο νωρίς και πιο σύντομο. Επιστρέφουμε στις θέσεις μας. Κονσέρτο του Τσαϊκόφσκι στη D major (Ρε ματζόρε) έργο 35. Σκέφτομαι ότι δε μου είναι γνωστό στο άκουσμα, αλλά παρόλα αυτά, προσπαθώ να απολαύσω τη στιγμή. Ξαφνικά, βροχή. Άλλοι φοράνε τα αδιάβροχά τους, άλλοι σηκώνονται και πηγαίνουν κάτω από ένα υπόστεγο. Κρυώνω & βρέχομαι, αλλά σκέφτομαι, ζήσ’ το, είναι απλά νερό. Κι έτσι κάνω. Συνεχίζω να κοιτάω με πλατύ χαμόγελο τον βιολονίστα και τις κινήσεις του δοξαριού. Δεν πέρασαν πολλά λεπτά και υποκλείνεται. Τα χειροκροτήματα όμως ασταμάτητα. Τελικά, επιστρέφει και επιστρέφει δριμύτερος για τα δικά μου γούστα. Κάνει μια εισαγωγή στα γερμανικά, υποδεικνύει κάποιο μοτίβο με πιτσικάτο στους υπόλοιπους βιολονίστες και παίζουν Paganini. Τα χειροκροτήματα, ήταν για ακόμη μια φορά ασταμάτητα και το τελευταίο άκουσμα του βιολιού του ήταν από ήχους του smooth criminal. Ένα δώρο για εμάς, τους νεότερους.