Η Σπατάλη | Μανώλης Τελώνης

Σου πάει να είσαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου.
Τα χείλη μου ταιριάζουν άψογα στο λαιμό σου.
Διψάω να σκαρφαλώσω τα γόνατα σου.
Να ταρακουνάς την ψυχή μου με τη χροιά της φωνής σου.

Κάποια φορέματα είναι φτιαγμένα για να πέφτουν αργά.
Κανένα βράδυ δεν είναι για ύπνο.
Κι όμως θέλω να σε δω να ηρεμείς.
Να εκπνεύσεις τους δαίμονες σου.
Να βήξεις τις στάχτες σου.
Να λυτρωθείς.

Οι καθρέφτες δεν είναι για σπάσιμο. Κρατήσου.

Τα πράσινα φώτα γινήκαν κόκκινα.
Ο κόσμος έγινε ένα μεγάλο πορνείο.
Εδώ πληρώνεις με χρόνο ή υποσχέσεις.

Γι’ αυτό σου υπόσχομαι πως όταν πια μείνουμε οι δυο μας στον κόσμο, θα σε σπαταλήσω.

Κάθε “μα” και κάθε “αλλά” σφίγγει τις αλυσίδες στους καρπούς που ήταν έτοιμοι να ανθίσουν για να σου δωρίσουν τους ανθούς τους.

Εσύ όμως μυρίζεις καταρράκτες.
Γλιστράς σαν βρύα και με γεμίζεις αίμα.

Σε πονάω γιατί σε σκέφτομαι.
Πονάς γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Τα πειράγματα πειράζουν.
Τα λάθη θα έπρεπε να διχάζουν.
Δε συμβαίνει.


Τι περίμενες;