Τα κορίτσια της συγγνώμης | Mαρίνα Καρτελιά

Τα κορίτσια της συγγνώμης ήταν αυτά… Δεκατριών –δ εκατεσσάρων χρονών ξεκίνησαν να δουλεύουν. ΄Εφτασαν μεσόκοπες να είναι τσακισμένες απ΄το νυχτοκάματο και νάχουν η καθεμιά καμιά 45αριά χρόνια ενσήματα και καριέρα στην πλάτη.

Νέες στην ψυχή και στη φωνή. Αν δεν ήταν κάποιος καλός άνθρωπος, κάποιος προστάτης να τις αρπάξει και να τις βγάλει στο τραγούδι θα τις έτρωγε το μεροκάματο. Κορδελιάστρες, ή εργάτριες στη φάμπρικα. Θα είχαν φάει τα δάχτυλα και τα μάτια τους σ΄έναν αργαλειό και θα είχαν φάει τα νιάτα τους σε κάποια αφεντικά με λίγες δραχμές το μήνα.

΄Όχι αυτές. ΄Όχι οι θεές. Είχαν ένα αηδόνι στο λαιμό και τα κατάφεραν. Και το αηδόνι τις πήγε μακριά. Η Καίτη Γκραίη, η Μπέμπα Μπλανς, η Πόλυ Πάνου, πιο πριν η Σαπουντζάκη, μετέπειτα η Μαρινέλλα, η Μοσχολιού… Ράψανε ένα φουστανάκι και στηθήκανε σ΄ένα μικρόφωνο να πούνε ένα τραγούδι… Τόσο απλά. ΄Υστερα τις βούτηξαν οι εταιρείες. Γύρισαν δίσκο. Οργανώθηκαν περιοδείες στην Αμέρικα.

΄Ολες με παράλληλες ιστορίες σκληρού ροκ. Μη βιαστείτε να τις κατατάξετε σε είδος. Ακόμη κι εσείς που είστε στην πρώτη 20ετία. Που τα ακούσματά σας είναι άλλα. Αντίστοιχες υπάρχουν και στην Αμερική. Τούτες εδώ στην άλλη μεριά του Ατλαντικού θα ήταν περιζήτητες κι αν ήταν Αμερικανίδες θα είχαν γίνει Patsy Kline, Peggy Lee, Etta James ή άλλες αυτού του τύπου. Δηλαδή Duffy, ή Amy Winehouse. ΄Η ακόμα Adele.

Κυρίως είχαν αυτό το μέταλλο στη φωνή. ΄Ένα κοινό σημείο. Αυτό που τις έκανε αντράκια. Σε έναν κόσμο της νύχτας, φτιαγμένο από άντρες για άντρες. Είχαν τσαγανό, είχαν φωνή.

Προπαντός, είχαν ανάστημα. Γι΄αυτό τις κλαίμε τώρα που φύγανε. Το κομμάτι αυτό είναι για τον τελευταίο χαμό της παρέας αυτής. Ενώνεται να ράψει το ωραιότερο φουστάνι για την πρώτη εμφάνιση το βράδυ. Με τα σέα και τα μέα που του αξίζουν.

Το κομμάτι αυτό είναι για τη Μπέμπα Μπλανς. Και για όλες τους. Συγγνώμη κορίτσια.