Μεταίχμιο | Εύη Μουρέλλου

Μεταίχμιο. 

Ούτε καλοκαίρι·

θάλασσα, ήλιος και ιώδιο

ανάκατα με την άμμο που 'χει κολλήσει στον δεξί ώμο.

Μεταίχμιο.

Ούτε χειμώνας·

βροχή, κρύο και ζεστή σοκολάτα

ανάκατα με μυρωδιά κανέλας και καμένου ξύλου.

Μια γέφυρα π' αιωρείται τόσο μα τόσο ψηλά,

που σαν κάνεις να, έτσι, και κοιτάς προς τα κάτω

σε κυριεύει ίλιγγος·

και φοβάσαι

και τρομοκρατείσαι

και παγώνεις.

Κι έτσι αιφνιδιασμένος 

απ' τις ίδιες σου τις αντιδράσεις 

μένεις μετέωρος,

αναποφάσιστος,

αβέβαιος.

Κι όσο οι σκέψεις διαδέχονται η μιά την άλλη

τόσο πιο λυσσασμένα ο άνεμος βρυχάται·

κι η γέφυρα γέρνει, 

γέρνει.

γέρνει.

Μια προς τα δεξιά

και μια προς τ' αριστερά.

Κι εσύ κρατιέσαι απ' τις δυο τις άκριες

με κάτι φθαρμένα χοντρά σχοινιά,

κι λες πως θα σωθείς·

και λες πως θα γλυτώσεις. 

Μεταίχμιο

κι ο άνεμος έχει, θαρρείς, κοπάσει

Μεταίχμιο

κι η γέφυρα σαν να 'χει ισορροπήσει.

Μεταίχμιο,

κι εσύ έχεις μαζί αλλάξει.