Η ομάδα χορού Αμάλγαμα της Μαρίας Γοργία
παρουσιάζει το έργο
«Το Μονόπετρο του Πύργου, version 2!»
Χώρος Αμάλγαμα
Μενάνδρου 47, 5ος όροφος, Αθήνα
Παραστάσεις:
Από 29 Σεπτεμβρίου μέχρι και 14 Οκτωβρίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
ώρα έναρξης 21.15 / διάρκεια: 70 λεπτά
είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική συνεισφορά
απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6944686991
ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 45 άτομα
Το Μονόπετρο του Πύργου επιστρέφει για 9 παραστάσεις (από 29 Σεπτέμβρη), με μια νέα και ακόμα πιο τολμηρή version! Σε κάθε 1 παράσταση θα συμμετέχει PRIMA VISTA (χωρίς πρόβα) 1 άνδρας ηλικίας 40-60plus (στάδιο μεσηλικίωσης)! Με τη μοναδική Σάνια Στριμπάκου (πρωταγωνίστρια του έργου “στην άκρη του Βατήρα”) και τη Μαρία Γοργία στους κύριους ρόλους, αλλά και τους 3 "ιδρυτικούς" του Μονόπετρου (μη επαγγελματίες), Θεοφάνη Καλεύρα, Παύλο Λαουτάρη και Γιάννη Σπανό σε ευρύτερους ρόλους, τη Στέλλα Ατζέμη στην είσοδο,κάθε βραδιά και 1 άνδρας (που θα έχει δηλώσει συμμετοχή) θα βιώνει την εμπειρία της prima vista performance! Ανάμεσα στους τολμηρούς που θα δηλώσουν συμμετοχή, έχουν ήδη προσκληθεί να συμμετέχουν και γνωστά πρόσωπα του χώρου των τεχνών (Φίλιππος Σοφιανός, Poka Yio, Χρήστος Θηβαίος, Πάνος Φαμέλης και άλλοι). Περισσότερες πληροφορίες θα σας ανακοινώσουμε σύντομα. Για την prima vista (χωρίς πρόβα) συμμετοχή σας σε 1 από τις 9 παραστάσεις μας,στείλτε μας ένα mail και ένα βιογραφικό στο gorgiamalgama@yahoo.gr ΜΕΧΡΙ τις 10 Σεπτεμβρίου! Η επιλογή των συμμετεχόντων θα γίνει, κατά κύριο λόγο, με σειρά προτεραιότητας! Επίσης η παράσταση έχει προσκληθεί να παίξει και στην Κύπρο, στον πολυχώρο «Συνεργείο» στη Λεμεσσό. Η ημερομηνίες διεξαγωγής θα ανακοινωθούν πολύ σύντομα.
το Μονόπετρο του Πύργου
Μετά την επιτυχία των δύο προηγούμενων παραστάσεών της, «Στην άκρη του βατήρα» (62 παραστάσεις σε Αθήνα, Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Πάτρα και Κύπρο) και «Νηπιαγωγείο» (παίχτηκε για 2η σεζόν στο χώρο Μπανγκλαντές), η ομάδα χορού Αμάλγαμα συνεχίζει να εμπνέεται και να δημιουργεί με γνώμονα τα ψυχαναλυτικά πεδία αλλά και την κοινωνική και έμφυλη πραγματικότητα. Το νέο έργο, με τίτλο «το Μονόπετρο του Πύργου» κάνει ένα βήμα προς τα πίσω (σε σχέση με τον ανήλικο-ενήλικα του Νηπιαγωγείου), προς την Οικογένεια και τη βαθύτερη αγωνία του ανθρώπου να ανήκει «κάπου» και όχι τόσο να είναι «κάποιος». Καθώς η Πυρηνική Οικογένεια, (και ακόμα περισσότερο η ελληνική οικογένεια) εκπαιδεύει διεξοδικά τα άτομα ώστε να μην αναπτύξουν την κυριότητα του Εαυτού τους και να «ζήσουν προσκολλημένα, έτσι ώστε να προσαρτούν κομμάτια άλλων ανθρώπων στον Εαυτό και ύστερα να αγνοούν τη διαφορά ανάμεσα στην ετερότητα στον εαυτό τους και στην ταυτο-ομοιότητα του εαυτού τους» (Νταίηβιντ Κούπερ, «Ο θάνατος της οικογένειας»), η ανάγκη να ανήκουμε κάπου και η αίσθηση της μη πληρότητας του Εαυτού μεγεθύνεται! Οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι «έρωτες» εκκινούν πολύ συχνά κυρίως από αυτή την αίσθηση ότι είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε μόνοι, αλλά και «προβληματικοί» (κυρίως οι γυναίκες, που ακόμα και σήμερα στα κρυφά χαρακτηρίζονται «γεροντοκόρες») αν ζούμε, ακόμα και για ένα διάστημα, μόνοι. Μέσα από τη συγκεκριμένη οικογενειακή δομή, αντί το άτομο να ανακαλύπτει και να αναπτύσσει μια ευέλικτη διαλεκτική ανάμεσα στο «είμαι μόνος» και στο «είμαι μόνος με τον άλλον», κτίζεται από πολύ νωρίς το «για να είσαι καλά –ή για να θεωρείσαι ότι είσαι καλά–, πρέπει να είσαι με κάποιον».
Με κεντρική επιρροή και έμπνευση τον «Πύργο» του Κάφκα και τον (ακραίο ίσως) Νταίηβιντ Κούπερ και το βιβλίο του «Ο θάνατος της Οικογένειας», το «Μονόπετρο του Πύργου» περνάει από το προσωπικό στο συλλογικό-πολιτικό, από το έμφυλο στο βαθύτερα υπαρξιακό, από τη σουρεαλιστική σχεδόν αφήγηση του έργου του Κάφκα στο ρεαλισμό του σήμερα. Όπως η Χωρομέτρης του Πύργου έχει προσληφθεί από την Κλαμ (τα φύλα έχουν αντιστραφεί σε σχέση με το έργο του Κάφκα), και όλη η αγωνία της είναι να ανήκει στον Πύργο, έτσι και στο Σήμερα η αγωνία του ατόμου δεν είναι να αναπτύσσει την αίσθηση του ποιος είναι, αλλά να αναλάβει έναν συγκεκριμένο ρόλο (σύζυγος, πατέρας, μάνα κτλ.), να ανήκει κάπου, να βρει ένα σύντροφο, να παντρευτεί, να αποκτήσει έτσι ταυτότητα!
Τα κοινωνικά στερεότυπα ξεπροβάλλουν και πάλι μέσα από απλές σκηνές καθημερινότητας. Πίσω από όλα ίσως κρύβεται η προβληματική σχέση του ατόμου με τη Μάνα, καθώς η σημαντικότερη «διαμόρφωση» του ατόμου γίνεται στα πολύ πρώτα χρόνια της ζωής του που, σύμφωνα με τα πλειοψηφικά συμπεράσματα των ανθρωπολογικών επιστημών αλλά και της ψυχολογίας και ψυχανάλυσης, ζει ως εξάρτημα του σώματος και του μυαλού της, (μιας και εκείνη έχει «διδαχθεί» από τη δική της μάνα ότι κάτι της λείπει...) Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα η Μητριαρχική Πατριαρχία, φορώντας ακόμα και φεμινιστικά ρούχα, συνεχίζει να πρωτοστατεί.
Ο νέος χώρος στον 5ο όροφο της Μενάνδρου 47 επιλέχτηκε σημειολογικά για το νέο έργο. Ο χώρος μοιάζει με όροφο δημόσιας υπηρεσίας (Εφορίας κτλ.) και από τους θεατές που είναι σε καλή φυσική κατάσταση θα ζητηθεί να μην πάρουν το ασανσέρ αρχικά, αλλά να ανεβούν με τα πόδια στον 5ο όροφο του Πύργου… Εκεί, ο χώρος από δημόσια υπηρεσία θα μετατραπεί σε γραφείο συνοικεσίων, σε χώρους από τους οποίους πέρασε η Χωρομέτρης του Πύργου του Κάφκα αλλά και σε άλλους –απρόσμενους– χώρους...
Πρόκειται για ένα ακόμα διαδραστικό έργο, κάποιες σκηνές του οποίου θα πραγματοποιούνται ή θα ολοκληρώνονται με τη συμμετοχή του κοινού.
Για «το Μονόπετρο του Πύργου» έγινε ειδική ακρόαση στην οποία αναζητήθηκαν άνδρες που δεν είναι performers, και από ένα φάσμα ηλικιών μέσης ηλικίας (μεταξύ 40-60 χρονών) αλλά και επαγγελμάτων, ώστε να κυριαρχεί το στοιχείο του ακατέργαστου και αφτιασίδωτου ρεαλισμού και να συγχέονται τα όρια μεταξύ πραγματικού και αναπαραστατικού. Η «γυναίκα» στο έργο, που είναι ταυτόχρονα «πολλές» αλλά και «μία», ερμηνεύεται από τη μοναδική χορεύτρια Σάνια Στριμπάκου και την ίδια τη χορογράφο Μαρία Γοργία.
Συντελεστές
Σύλληψη-χορογραφία-σκηνοθεσία-σκηνογραφία: Μαρία Γοργία
Ερμηνεία: Μαρία Γοργία, Θεοφάνης Καλεύρας, Παύλος Λαουτάρης, Γιάννης Σπανός, Σάνια Στριμπάκου.
Κείμενα: Φραντς Κάφκα, Μαρία Γοργία
Διασκευή κειμένων: Μαρία Γοργία
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Φωτογραφίες: Αγγελική Σβορώνου, Μαρίνα Τσελεπή
Επιμέλεια κειμένου: Έφη Γιαννοπούλου
Βίντεο τρέιλερ: Περικλής Μαθιέλλης
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης
Η ομάδα αμάλγαμα (https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/ , www.amalgama.com.gr ) ιδρύθηκε από τη Μαρία Γοργία το 1996 στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 1998. Έχει στο ενεργητικό της 21 χορογραφίες και 19 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου» στις Τελετές Υποδοχής Αθλητών (οργάνωση ΑΘΗΝΑ 2004). Η αμάλγαμα στοχεύει στη δημιουργία σύγχρονων έργων που βασίζονται στη συνδιαλλαγή με άλλες μορφές τέχνης και παρουσιάζουν έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού, πάνω στη θέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα και την ιδεολογία, έχει παρουσιάσει έργα, ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές της , στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2012), στο Φεστιβάλ «Theatri di Vita» στη Μπολόνια (Ιούλιος 2012), στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 2012), στο Φεστιβάλ Καλαμάτας (Ιούλιος 2016).
Η Μαρία Γοργία γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Σπούδασε με υποτροφία της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης στο Laban Centre for Movement & Dance (MA in Dance Studies), με ειδίκευση στη χορογραφία. Έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού από την Αθήνα, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ και έχει διδάξει σύγχρονο χορό, χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος (1998-2009)και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελλοπονήσου (2005-2009). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικά έργα.
Φωτογραφία του Aris Asproulis.
Παραγωγή: Ομάδα Χορού Αμάλγαμα
https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/
www.amalgama.com.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου