Νοσταλγικές απόπειρες | Lena Kevkhi

Νοσταλγώ.

Απόψε νοσταλγώ όλες εκείνες τις στιγμές που δεν γύρισα να πω ένα ‘’δεν γαμιέται΄΄.
Παραλυρισμός..Απόψε μιλάει ο πληγωμένος εγωισμός. Εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι,να ξημερώνει έξω και εγώ να μην θέλω να κοιμηθώ. Όχι,αλήθεια νυστάζω αλλά δεν θέλω να αποθέσω το κεφάλι μου κάτω. Φοράω ακόμα το στέμμα της περιφάνειάς μου. Μου λείπουν τα τσιγάρα τώρα,έπρεπε ήδη να έχω γεμίσει ένα τασάκι δίπλα με τσακισμένες γόπες. Θεέ μου..δεν με αφήνουν να εκφράσω την σκέψη μου μπερδεμένη με νικοτίνη,δεν με αφήνουν να χορέψω με καπνούς..είναι επικίνδυνα αυτά,καρκίνο..θα πάθεις καρκίνο…ΚΑΡΚΙΝΟ! Τώρα θα ρωτήσετε ποιοι δεν με αφήνουν και σας απαντώ : η λογική,η συνείδηση και το επίπεδό μου! Ποιο επίπεδο; Αυτό που προσπάθησα να σκαρφαλώσω,να ανεβώ και να συγκρατήσω τον εαυτό μου αιωρούμενη πάνω από έναν γαμημένο κόσμο.


Θέλω ένα τιμόνι,λίγη βενζίνη και μερικά καλά τραγούδια. Να κατεβάσω και τα τέσσερα τζάμια,να κρυώνω από τον παγερό αέρα που θα ταξιδεύει στα καθίσματά μου και να νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ…Να μου ξημερώσει κάπου που δεν ξέρω που..


Πατώντας ξανά και ξανά replay σε στιγμές της 19 χρονών μόλις ζωής μου.
2012 : Θυμάμαι δύο πράσινα βουρκωμένα μάτια να μου λένε πως δεν έχω δει τίποτα ακόμα στην ζωή μου. Πως ήμουν μικρή και ο πόνος θα ερχόταν αργότερα,όταν πια στην καρδιά μου θα μπορούσε να χωρέσει ολόκληρος άνθρωπος.


2013 : Η χρονιά της ανευθυνότητας.Όσο και να έδινα δεν ήταν αρκετό.Με ξεζούμισαν.
(Τώρα θυμήθηκα κάτι κινέζικες τσόντες…όπου έχουν μια κοπέλα να κλαίει - κατά προτίμηση μαθήτρια- και απλά να την ‘’βασανίζουν’’ με κάτι δονητές, να έχει 10-15 πεινασμένα όρνια από πάνω της…πόσο στημένη τέχνη..τέχνη ξεπουλημένη για 200 τουλάχιστον δολάρια.Για να ικανοποιήσει κάτι αρρωστημένες παλάμες που το πρωί ζητιάνευαν για λίγο τσάι και κουλούρι).


2014 : Η χρονιά που μέτρησα τα κύματα προσεχτικά,αγάπησα την θάλασσα γιατί την είδα φουρτουνιασμένη,δεν μου αρέσει όταν είναι λαδωμένη και μπαίνουν όλοι μέσα της..τόσοι χύνουν μετά..Ενώ φουρτουνιασμένη ρισκάρεις να την προσεγγίζεις να μπεις μέσα της με ασφάλεια και εκεί που πιστεύεις πως τα κατάφερες -τελείωσες- και πας να βγεις (όχι αυτή δεν τελείωσε) σε σέρνει μέσα της!


2015 : Σκίστηκε το στόμα μου από τις πολλές πίπες…που άκουσα.Συνέχεια κρατούσα στα χέρια μου μια δικαιολογία να ξεστομίσω μέχρι που ανακάλυψα πως ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ.Και εκεί έπιασα τον εαυτό μου να σκαλίζει τρόπους να ξεφύγει από συνήθειες..Πικρές συνήθειες.


2016 : Μόλις 4 μέρες έχουν περάσει και σήμερα είμαι μόνο νηφάλια…Σήμερα μόνο δεν πονάω πια.Αλλά οργιάζω μέσα μου!Καρκίνο είναι οι σκέψεις που δεν σε αφήνουν να κινηθείς!Όταν ακόμα και νερό να θες να πιείς και να μην σε αφήνει ο νους να κάνεις εφτά γαμημένα βήματα γιατί εκείνη την καρκινοπαθή στιγμή σκέφτεσαι τι θα κάνεις αύριο,πόσο μίζερος είναι ο εαυτός σου και να σε πιάνει αμφιβολία,να νιώθεις ανίκανη να αγαπήσεις! Καρκίνο οι σκέψεις,,όχι τα τσιγάρα,,όχι τα οινοπνεύματα, αυτά μουδιάζουν τις ώρες που προσπαθείς να βρεις έξοδο από το καλειδοσκόπιο!


3:49. Ακούω το σκουπιδιάρικο να περνά.Μαζεύει χθεσινές μέθες..Εγώ όμως σήμερα δεν πέταξα τις δικές μου.Τις κρατάω μαζεμένες στην γωνία. Μα όταν πάρω αμάξι και δηλώσω έτοιμη να χαθώ σε χιλιόμετρα,πρέπει να γεμίσω με κάτι τις βαλίτσες που θα πάρω μαζί μου. Φωτογραφίες,παλιές μέθες,δύο μάτια πράσινα και βουρκωμένα,αυτά τα μάτια..αυτά τα μάτια τώρα βρίσκονται σε πόλεμο,αυτά τα μάτια τώρα σημαδεύουν αθώους και τα χέρια του αντί για ένα γυναικείο ζεστό κορμί αγκαλιάζουν ένα haskins riffle!


Είμαστε όλοι αντίπαλοι αλλά σε διαφορετικές μάχες..όλοι μαζί όμως στον πόλεμο ζωής και θανάτου..Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί φοβούνται τόσο να πεθάνουν..ή να σκοτώσουν..
Για να επιζήσεις πρέπει να φας την σάρκα τους ωμή. Είναι σκληρό; Σκληρό είναι να μην έχω τώρα αμάξι να ξεφύγω από τα καρκινογόνα που με περιβάλουν. Γιατί καταβάθος, είμαι παιδί ενός πολέμου,ενός πολέμου που δεν άρχισα και θα έχω πεθάνει πριν καν τελειώσει..