Το πρωτάκουσα πρόσφατα, σε ένα φιλικό τοίχο αναρτημένο, από ένα live. Και μετά κόλλησα στην έκδοση remastered του 1999. ΄Η το είχα ακούσει παλιά και δεν το θυμάμαι καν. Δεν είμαι η μεγαλύτερη φαν του Bowie στον πλανήτη, ωστόσο η εφηβεία μου απογειωνόταν τρελά με το (Putting out fire) Gasoline στις εποχές τις χρυσές της Fame στα Διρρεύματα ή έφευγε σε ένα ταξίδι άλλου τύπου με το Ashes to ashes, για κάποιο ανεξήγητο λόγο.
Για μένα είναι ύμνος. Και μανιφέστο κάπως.
Το genius του spotify, αναλύει διεξοδικά τους στίχους και την εποχή και δίνει την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία γράφτηκε και το πώς γράφτηκε. Σ΄ένα σκοτεινό στούντιο κοντά στο τείχος του Βερολίνου, με τη μουσική να έχει γραφτεί αυτούσια πριν καν ηχογραφηθούν και ενσωματωθούν οι στίχοι. Με σαφείς αναφορές στην πολιτική κατάσταση και στο πώς το τείχος σκίαζε τις ζωές όλων εκεί.
Ο ίδιος ο Bowie πήγε στο Βερολίνο για να απεξαρτηθεί από την κοκαϊνη και όπως αναφέρεται στο τραγούδι, στράφηκε γι΄αυτό προς το αλκοόλ. I will drink all the time. Εμένα με βόλευε ως μετάφραση το «θα πιώ τον καιρό όλο». ΄Όπως σε πολλές αφορμές τον τελευταίο καιρό, κι εδώ βρήκα το Βερολίνο πάλι μπροστά μου κι ας μην έχω πάει ποτέ.
Το τραγούδι μιλάει ακόμα για δελφίνια που κολυμπούν. Like dolphins, like dolphins can swim.Ο Bowie χρησιμοποιεί το συμβολισμό αυτό, μια κι ο ίδιος δεν κολύμπησε παρά μια φορά στη ζωή του, το 1986.
Εμένα με παραπέμπει στο πιο αγαπημένο μου των παιδικών χρόνων, συνδεδεμένο με την ευτυχία, που είναι το Δελφίνι-δελφινάκι. Κόντρα τελείως δηλαδή. Παρόλα αυτά μου δημιουργείται το ίδιο συναίσθημα. Αυτό της ελευθερίας του ταξιδιού, στην πλάτη ενός δελφινιού. ΄Η απλά κολυμπώντας στη θάλασσα.
Και επειδή η μουσική είναι παγκόσμια, και όλα είναι μουσική, ανεξαρτήτως ειδών και γλωσσών και κουλτούρας, μου φαίνεται σαν αδελφοποιημένο με το «΄Ηρωες» του Νότη Μαυρουδή. Ακραίος ο συνειρμός ίσως, αλλά μου προέκυψε διαισθητικά στο νόημα των στίχων. Τουλάχιστον στο κομμάτι που αφορά στο συναίσθημα που η έννοια του ηρωισμού ανακινεί. «΄Ελα και πάρτη μόνος σου τη λευτεριά, με τραγούδια, όπλα και σπαθιά».
Το Heroes λοιπόν δεν είναι ένα απλό τραγούδι. Είναι ένας ύμνος για την ελευθερία, για την αντίστασή μας ενάντι στην Σαρτρική “κόλαση των άλλων», μια προτροπή για να ανακαλύψουμε τον ηρωισμό που όλοι κρύβουμε πιθανώς μέσα μας και το αγνοούμε. Μέχρι νάρθει η χρυσή στιγμή μας. Είμαστε όλοι εν δυνάμει μικροί ήρωες και περιμένουμε το πλήρωμα του χρόνου για να το εκδηλώσουμε.
Γιατί ηρωισμός δεν είναι μια μεγαλειώδης πράξη του ανθρώπου που ξεπερνάει το φόβο του. Είναι ίσως πολλές μικρές στις οποίες μπορούμε να προβούμε καθημερινά, με το φόβο αντάμα. ΄Η παρόλο. ΄Η ακριβώς επειδή.
Το Heroes, στο οποίο έβαλε ο Bowie θαυμαστικά στην αρχή και στο τέλος για να του δώσει ένα τόνο ειρωνείας, το ακούω συνέχεια. Σε διάφορες φάσεις και για διάφορους λόγους. Το άκουγα κι εκείνο το πρωί. Καλοκαίρι. Δευτέρα και Αύγουστος, κι εγώ επιστρέφω με το λεωφορείο στην Αθήνα. Καθισμένη στο παράθυρο, βλέπω τον κόσμο από πιο ψηλά. Ο ήλιος είναι λαμπερός, αλλά είναι νωρίς και δεν καίει. Πολύ απλά χρυσίζει το Αιγαίο που είναι γαλανό, αιώνιο και ήρεμο σα λίμνη εκείνο το πρωινό.
Με το Heroes στ΄αυτιά μου κι αυτή την εικόνα μπροστά στα μάτια μου, νιώθω αισιόδοξη για τη ζωή και έτοιμη να προβώ στον ηρωισμό που θα μου ζητήσει η ψυχή μου για να απογειωθεί.
We can beat them. We can be heroes just for one day.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου