CAMEL | Ραφαέλλα Μανέλη

Ακούγεται  ένα τικ τακ κι είναι βαρύ κι αργό και βασανιστικό. Τίποτα πιο υγρό και βαθύ και διαπεραστικό από το βράδυ και το κάθε βράδυ με το ίδιο τικ τακ. Σταθερός παλμός, σταθερός ρυθμός. Το πρώτο κράκ, τόσο φυσικό και διαπεραστικό σαν τη φυσικότητα των πάντων και των όλων σε μια αέναη από καταβολής κόσμου γενουσιουργό και τελειωτική κίνηση. Τικ τακ σ’ ένα camel ρολόι  του ΄60 που έχει φιλέψει δεκάδες κρακ  οργασμού και τις μεγάλες των ηδονών σε υγρά κελιά, πετιμεζάτα μπουκάλια και πολιτικοποιημένες επαρχίες. Επαναφέρομαι σ’ ένα δικού μου τύπου υλισμό, αφού οι ημίτρελοι ό,τι κι αν θέλουν λένε κι οι ώρες είναι μεγάλες, αλλά τείνω όταν διεγείρομαι να απαιτώ τον ανοιξιάτικο  επανερεθισμό των πάντων λες και γεννιέμαι τώρα, λες και δεν υπήρχα χθες.

Απόλυτα, τελειωτικά κι ακαθόριστα. Ζητώ απ’ τα πράγματα την εμψύχωσή τους σε μια προσωπικότητα καθαρά ερωτική, οργανοποιημένα με μια χρήση πιο ουσιαστική εκείνης του αυτόπτη μάρτυρα της επαφής, του μετρ της ευρυθμίας του χώρου και του χρόνου. Το κρεβάτι, η καρέκλα, το νερό. Μάλιστα, το νερό, αγκαλιάζει θερμότερα από κάθε εραστή διαλύει τα αδιάλυτα, ακουμπάει τα ανέγγιχτα, το νερό σπά τα αδέσμευτα. Τα σώματα πάλλονται, ανοίγουν και κλείνουν, σαλεύουν και σφίγγουν, πονάνε και δονούνται, αφήνονται και βρίσκονται. Κι ούτε κατάλαβε κανείς πως κύλησαν και βρέθηκαν τσαλαπατημένα πουκάμισα στο πάτωμα ποτισμένα με χυμένες βότκες που έτρεχαν πάνω και μέσα στα δάχτυλα τέσσερις και μισή το ξημέρωμα.

 Οι τοίχοι συστέλλονται και διαστέλλονται ίδια με σένα, τρισδιάστατα κι ηδονικά. Σύρονται οι δείκτες αργά πότε κατευναστικά και πότε καθόλου, σ’ ένα καντράν που το νιώθω να εδράζει στην κοιλιά και τους καρπούς μου. Στους καρπούς που σφίγγεις και στις φλέβες που πιέζεις και τρέχει μέσα τους αίμα ζεστό που το φυλάω και το 'χα έτοιμο για εκείνα τα πάθη, τις φοβερές σκηνές, τον ρομαντισμό μου που ξυπνά ξανά πεισματικά, αλλά καθόλου ατελέσφορα κάνοντας παρέα τους πιο κυνικούς ανθρώπους. Έτσι, σμίγει ένα σύμπαν αγνώστου και τ’ αγνώστου θα παραμείνει, αφού χάνω τη γλαφυρότητα μου κι ας είμαι ευλαβικά πιστή στην ατόφια περιγραφή του βιώματος. Ή είμαι πολύ αδύναμη, ή πολύ μικρή ή πολύ στεγνή για να μιλήσω για την ουσία απλά, με μια δύναμη ζωώδους συνουσίας που θα έκανε το Χέμινγουει να χαμογελάσει ή μια διαβολική οργασμική ανατριχίλα που θα λάτρευε ο Τζόις. Απανωτά ιερόσυλη, αλλά έτσι είμαι πάντα. Ακροπατώντας στ΄ άπιστα και στα μαρτυρικά γεννάμε έρωτα βωμό στην επαναστατική μας απραξία.

Σκόνη, λοιπόν, και Περσείδες. Αύγουστος. Ένα πηχτό αντρικό άρωμα κάθε πέντε λεπτά μετά θα μου θυμίζει οργασμούς και πόνους δειλούς, ερωτικούς, άσεμνους, σπαστικούς, νευρωτικούς. Σαν πλείστους και σαν κοινούς. Φεγγάρι γεμάτο μέσα Αυγούστου πάνω από ό, τι πιο επαρχιώτικο έχει συλλάβει ο νους σου, πιο κίτρινο κι απ ό,τι έχεις φανταστεί. Αλλά συνεχίζει τικ τακ το ρολόι να μετρά σε δεύτερα θολά πλάνα ασυνειδήτου. Τικ τακ νευρικό, φυσικό κι απότομο. Δυνατό, χαλαρό γλυκό και άγλυκο, πικρές δαγκωμένες σοκολάτες ποτισμένες με ουίσκι. Τικ τακ που μου μοιάζει, τραβάει πάνω του τη συντριπτική του κόσμου έλξη , επιβεβαιώνει την απότομη παύση του χρόνου και τόπου, όπως κάθε φορά με την ίδια ένταση, ίδια με εκείνη της γέννησης, μαζεμένη σε πάνω από έναν εραστές, και με δεκάδες ερωτικούς ανθρώπους κολλημένη, σ’ ένα δημιουργημένο φύσει-θέσει μωσαϊκό, ηδονών, ψευδαισθήσεων και πτυχών.

Μ΄ έχουν δαγκώσει χιλιάδες μικρές πληγές και στάζουν κάθε λεπτό σαρκικούς λοιμούς και σάλιο.