Ο δρόμος του αγνώστου | Μελίνα Πάσχου

Στον εγκαταλελειμμένο.

Φύγε, λοιπόν, τι περιμένεις;

Ποια καλοκαίρια φωτεινά;

Τα βήματά σου πια μην τα σέρνεις

σ’όνειρα μαύρα σαν ψευτιά.

Φύγε για σένα, μη και σταθείς ·

όλα καπνός κι αποκαϊδια,

όλα το μνήμα μιας εποχής

με νεκρικά, ρετρό στολίδια.

Τράβα το δρόμο το γνωστό,

πιο καλό θα’ναι ό,τι κι αν βρεις.

Θέση δεν έχεις –πώς να σ’το πω;-

μ’έρωτες ψεύτες κι ανεπαρκείς.