Μέρες καλοκαιριού | Μελίνα Πάσχου

Ο ήλιος ανατέλλει, δεν καταλαβαίνω.
Βυθίζομαι στον ύπνο, να μη με βαραίνει η σκέψη σου.
Η μέρα με τσιγκλίζει, τσινάω. Πάλι ξύπνια;
Μετρώ κομμάτια πεθαμένης αγάπης,
μετράω όνειρα βαθιά θαμμένα.
Τα βάζω κι αυτά σε δανεικά αποτσίγαρα,
προσπαθώ με τα ψέματα,
ψάχνοντας την ημέρα που δε θα σε σκέφτομαι.

Στους φίλους ακόμα δεν έχω πει τίποτα.
Ντρέπομαι τον οίκτο τους, το δάκρυ
πάνω στα αποκαϊδια σαν βροχή όξινη.
Δεν έχω πια δύναμη. Εσύ την πήρες.
Εσύ με έριξες στην άβυσσο.
Στην ίδια ακριβώς άβυσσο
που είχες διώξει
ένα βράδυ του Γενάρη.
Ας είναι.
Ας μείνω πίσω,
με μόνο στήριγμα τον αδερφό μου
και τα βήματά του επάνω στη Σελήνη.
Ας μας κρίνει ο χρόνος.