Θέλει βουτιά ο έρωτας | Πράξια Αρέστη

Ο έρωτας, όπως και το ψάρι, στα ρηχά πεθαίνουν. 

Ο έρωτας καρδιά μου, στο ‘χω ξαναπεί, θέλει βουτιά στα βαθιά. Θέλει να παίρνεις μεγάλες ανάσες και να βουτάς στο βυθό αψηφώντας τους κινδύνους. Θέλει μπόλικο συναίσθημα, ρίσκο και αυθορμητισμό. 

Κανένας έρωτας δεν επιβίωσε ρίχνοντας μόνιμη άγκυρα σε ασφαλές λιμάνι. Καμιά ζωή δεν έγινε ευτυχισμένη, μένοντας στάσιμη και βάζοντας φραγμούς στο συναίσθημα. Η ζωή θέλει να είναι πλατιά κι ανοιχτή όπως και η θάλασσα. Θέλει να την εξερευνείς και να την νιώθεις στο πετσί σου. Να μην τη φοβάσαι αλλά και να μην την υποτιμάς. 

Η ζωή θέλει έρωτα γιατί ο έρωτας είναι η ίδια η ζωή. Είναι η ρίζα της αλλά και ο πιο νόστιμος καρπός της. Κι ο έρωτας ζει στα πιο βαθιά νερά. Εκεί που σε περιμένω για χρόνια, κουρασμένη και μόνη.

Και πες μου, μάτια μου, πώς θα συναντηθούμε, αν εγώ βουτάω συνεχώς στα βαθιά κι εσύ μένεις πάντα στην επιφάνεια; Δεν ξέρω ν’ αγαπώ στα ρηχά, δεν ξέρεις ν’ αγαπάς στα βαθιά, γι’ αυτό και οι ζωές μας ενώνονται για λίγο και χάνονται συνεχώς. 

Απλώνω το χέρι να σε πιάσω μα τα κύματα σε διώχνουν μακριά μου. Σηκώνω προς τα πάνω το βλέμμα να σε βρω, μα το φως του ήλιου με τυφλώνει. Και τα κύματα είναι ψηλά κι ο ήλιος δυνατός, πώς να τα νικήσω; Δε σε φτάνω.

Γι’ αυτό έλα να με βρεις πριν να ‘ναι αργά. Κάνε τη βουτιά και σώσε με, γιατί έχω αρχίσει να πνίγομαι…