[είναι που την περίμενε] | Βαγγέλης Ρουσσάκης

Είναι που την περίμενε σαν έρωτα και ξέχασε να κοιτάει τον δρόμο
μην έρθει περπατώντας
με ένα βήμα αργό
στα πρόθυρα μιας ζωής έγχρωμης
μιας ζωής που δεν τολμούσε να ονειρευτεί

είναι που την περίμενε σαν άγγελο
και τον εξέπληξε το δέος
μέσα από ένα βλέμμα
ακατέργαστης μαγείας
που ήθελε να χαρίσει το πάντα ολόγυρα
και το χάριζε στο πρώτο ανοιγόκλεισμα

είναι που την περίμενε σαν βόλτα
στο πάρκο μια μέρα γιορτής
και χάθηκε στο άπειρο
των δικών της αστεριών
μόλις βεβαιώθηκε πως εκείνη είχε
να του χαρίσει έν’ άχρονο ταξίδι

είναι που την περίμενε σαν άρωμα
από βιβλίο ή από παλιό κρασί
κι επέλεξε να μείνει άφωνος
εμπρός από την όψη της σεκάνς
μιας ζωής μαζί της
μιας ζωής αιώνιου θέρους

είναι που την περίμενε σαν πλοίο
ανάμεσα σε ολόφωτα λιμάνια
κι άλλες λέξεις δεν βρήκε
όταν εκείνη ήρθε σαν νησί
μ’ όλους τους ανέμους ούριους
μ’ όλους τους βράχους ανθισμένους

είναι που την περίμενε…
εκείνη και μόνο εκείνη.
κι ήρθε

(είναι τα λόγια να τελειώσουν
εμπρός από την έλλειψη επαρκών λέξεων
–
άλλωστε επαρκές είναι μόνο ότι…
ήρθε)