Κά-γκελα | Αλέξανδρος Νασόπουλος

Τα πρωινά που στεγνώνουν τα δάκρυα
και τα όμορφα δειλινά,
το μυαλό σαλπάρει σ’εκείνες τις ακρογιαλιές
που όλο το βράδυ βλέπαμε
στο βάθος του ορίζοντα σαν κεριά να τρεμοσβήνουν.

Τσακίζουμε και κάτι  χαμόγελα,στη μέση , τα τυλίγουμε
σε μια διάφανη σακούλα,
αναίσθητα να μένουν
και στην πεντάρφανή μας τσέπη
τα τρυπώνουμε.

Περήφανοι και μ’ένα κόμπο
στην άβυσσο του θώρακος
μένουμε εκεί μες στην απέραντη νύχτα του πρωϊνού,
περιμένοντας τα παραμύθια
που δεν μας είπανε,

μοναδικός φανός  το παιδικό μας θάμβος.
Μέσα μου βαθιά, πουλί περήφανο,
κρυφά τινάζει τις φτερούγες της η καρδιά μου ,

αγρίμι ακόμα η ψυχή  μου
ακούω να γρυλίζει μέσα μου!