Αντίχριστος | Φρίντριχ Νίτσε

2.

Τι είναι καλό; Οτιδήποτε εγείρει το συναίσθημα της δύναμης, τη θέληση για δύναμη, η δύναμη ως αυθύπαρκτη έννοια στον άνθρωπο.Τι είναι κακό; Οτιδήποτε ξεπηδά από την αδυναμία.Τι είναι ευτυχία;Το αίσθημα ότι η δύναμη αυξάνεται, ότι η αντίσταση κάμπτεται!Όχι η ικανοποίηση, αλλά η περισσότερη δύναμη, όχι η ειρήνη με οποιοδήποτε κόστος, αλλά ο πόλεμος, όχι η αρετή αλλά η επιδεξιότητα(η αρετή με την έννοια της Αναγέννησης,virtu,αρετή απαλλαγμένη από ηθικιστικά κατάλοιπα). Οι αδύναμοι και οι αποτυχημένοι θα λείψουν: η πρώτη αρχή της φιλανθρωπίας μας. Και ποιος θα τους βοηθήσει σε αυτό; Τι είναι πιο βλαβερό από τα ελαττώματα; Η έμπρακτη συμπόνια για τους αποτυχημένους και τους αδύναμους, ο Χριστιανισμός...

7.

Η ανθρωπότητα έχει επιχειρήσει να αποκαλέσει το έλεος αρετή (σε κάθε ανώτερο ηθικό σύστημα εμφανίζεται ως αδυναμία). Το ζήτημα πηγαίνει πιο μακριά ,το έλεος  αποκαλείται η αρετή, η πηγή και το θεμέλιο όλων των άλλων αρετών -ας μου επιτραπεί η έκφραση-  όμως ας μην ξεχνάμε ότι αυτό έγινε από την πλευρά μιας φιλοσοφίας που ήταν μηδενιστική και της οποίας το έμβλημα ήταν η άρνηση της ζωής. Ο Σόπενχάουερ είχε δίκιο σε αυτό: το έλεος αρνείται τη ζωή , την κάνει πιο άξια της άρνησης, το έλεος αρνείται τη ζωή, την κάνει πιο άξια της άρνησης, το έλεος είναι η τεχνική του μηδενισμού.[...] Ο Αριστοτέλης , όπως ο καθένας γνωρίζει, είδε στο έλεος μιας αρρωστημένης και επικίνδυνης κατάστασης τη θεραπεία, η οποία ήταν περιστασιακά καθαρτική: ο ίδιος θεωρούσε την τραγωδία ως μια τέτοια καθαρτική δύναμη.Το ένστικτο της ζωής θα έπρεπε να μας υπαγορεύσει να αναζητήσουμε κάποιο μέσο που θα καταβάλλει την όποια παθολογική και επικίνδυνη συσσώρευση του οίκτου , όπως αυτή εμφανίζεται στην περίπτωση του Σοπενχάουερ ( και , επιπλέον, στην περίπτωση της εν γένει παρακμασμένης λογοτεχνίας μας, από την Αγία Πετρούπολη στο Παρίσι , από τον Τολστόι στον Βάγκνερ), που μπορεί να ξεσπάσει και να απαλλαγεί... Τίποτα δεν είναι πιο ανθυγιεινό , μέσα στο συνολικό μας μοντερνισμό από το χριστιανικό οίκτο...Το να γίνουμε γιατροί εδώ, το να είμαστε ανηλεείς , το να χειριστούμε το μαχαίρι εδώ,όλο αυτό είναι δικό μας έργο, όλο αυτό είναι το δικό μας είδος άνθρωπότητας, σύμφωνα με αυτό το σημάδι, είμαστε φιλόσοφοι, είμαστε Υπερβόρειοι.

8. 

Ο ιδεαλιστής όπως και ο εκκλησιαστικός κουβαλά όλα τα είδη υψηλών εννοιώ στα χέρια του ( και όχι μόνο στο χέρι του), τα εκτοξεύει με γενναιόδωρη περιφρόνηση ενάντια στην "κατανόηση" , "τις αισθήσεις", "την τιμή", " την ποιότητα ζωής", "την επιστήμη".Θεωρούν τέτοιου είδους πράγματα σαν παρακατιανά για τους ίδιους, σαν ολέθριες και σαγηνευτικές δυνάμεις στις οποίες " η ψυχή ίπταται στα ύψη" ως κάτι αγνό από μόνη της, ως αν η ανθρωπότητα, η αγνότητα , η φτώχεια, με μία λέξη η αγιότητα να μην έχει κάνει ακόμα περισσότερη ζημιά στη ζωή από όλους τους φανταστικούς τρόμους και κακίες... Η αγνή ψυχή είναι ένα αγνό ψέμα... [...]Εδώ δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση "τι είναι αληθινό;" Η αλήθεια αντιστρέφεται , όταν ο προφανής συνήγορος της κενοδοξίας γίνεται δεκτός ως αντιπρόσωπος της αλήθειας.

11.

[...] Μια αρετή είναι δική μας επινόηση: πρέπει να ξεπηδά από την δική μας ανάγκη και άμυνα απέναντι στον κόσμο. Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι πηγή κινδύνου. Αυτό που δεν ανήκει στη ζωή μας , μας απειλεί: μια αρετή της οποίας οι ρίζες είναι ένας υποτυπώδης σεβασμός για την έννοια της "αρετής" όπως θα την θεωρούσε ο Καντ, είναι επιβλαβής. "Αρετή" , " καθήκον", "καλό" για τον ίδιο", το καλό που παρουσιάζεται απρόσωπο και καθολικά έγκυρο, όλα είναι χίμαιρες και σε αυτές βρίσκει κανείς μία εκφραση παρακμής, την έσχατη κατάρρευση της ζωής, το κινεζικό πνεύμα του Κονιγκσμπεργκ. Το αντίθετο απαιτείται από τους θεμελιώδεις νόμους της αυτοσυντήρησης και της ανάπτυξης: να επινοεί ο καθένας τη δική του αρετή , τη δική του κατηγορηματική επιταγή.Ένα έθνος κατακερματίζεται όταν συγχέει το καθήκον του με την γενική έννοια του καθήκοντος. Τίποτα δεν προκαλεί πιο βαθιά και πιο πραγματική καταστροφή όσο το απρόσωπο καθήκον, όσο κάθε θυσία πριν από την περίληψη του Μολώχ.