Τσίρκο γαλάζιων πτωμάτων | Κατερίνα Θεοδώρου

Είναι αστείο, με κάνει να γελάω το πως σαπίζουν τα λουλούδια και τα φρούτα στα χωράφια
όταν δεν βρέχει ή όταν ας πούμε δεν τα ποτίζουν γιατί έχουνε πεθάνει εδώ και μήνες.
Είναι αστείο, με κάνει να γελάω το πως οι μύγες πάνε πάνω στα μάτια των αλόγων που περιμένουν κάποιος να τ’ αφήσει, να τρέξουν και πάνω στα μάτια των νεκρών ανθρώπων που περιμένουν κάποιος να τα κλείσει.
Είναι αστείο το πως μαζεύονται τα σκουλήκια πάνω στις μολυσμένες πληγές των πτωμάτων που δεν πρόλαβαν να θαφτούνε,
το πόσο εύκολα σπάνε, σαν βρεγμένα ξύλα, τα κόκκαλα που βρίσκονται σε σήψη, των παιδιών που πνίγηκαν.
Είναι τόσο αστείο, τόσο αστείο το πως το νερό ξεπλένει τα πόδια μας απ’ τα αίματα των πουλιών που δεν θα ξαναπετάξουν,
το πως χορεύουν οι γυναίκες, ξυπόλυτες στη Σεβίλλη κάτω απ’ τον καυτό ήλιο και μετά γεννάνε νεκρά παιδιά.
Είναι τόσο αστείο το πως περπατάνε ανάποδα οι αράχνες πάνω στα σώματα των κρεμασμένων και
το πως κοιτάζονται μεταξύ τους οι ετοιμοθάνατοι τα ξημερώματα.
Με κάνει να γελάω, το πως κοιμούνται τα βράδυα οι φυλακισμένοι στο Ζαξενχάουζεν,
το πως μαζεύουνε τα φύλλα τα παιδιά απ’τα αμπέλια, στην Ανγκόλα της Αφρικής, για να φτιάξουνε μικρά φέρετρα για τις άρρωστες πεταλούδες.
Είναι ακόμη αστείο το πως πλένονται στο Νείλο τα ορφανά από πατέρα και από σκύλο και
το πως τρέμουν τα χέρια αυτών που μόλις έπνιξαν τις κόρες τους για να μην τις βρούν οι φασίστες του Φράνκο.
Είναι τόσο αστεία όλα αυτά, γιατί άραγε πια δεν γελάνε
τα ξεδοντιασμένα στόματα αυτών που απο καιρό, τη γη μέσα απ’ τα σπλάχνα την κοιτάνε