Μικρό ποίημα για την έλλειψη ηρεμιστικών | Φώντας Φ.

Έλα να φύγουμε απ’ εδώ

ξέρω έναν άλλο κόσμο, μαγικό

εκεί κανείς δε μιλά για την ανάγκη

«Να είναι σφαίρες οι στίχοι μας!»

γιατί δεν έχουν πυροβόλα, ούτε σφαίρες

και με λίγο τύχη ούτε στίχους

το κακό δε το χωρίζουν με φράχτες απ’ το χειρότερο, το καλό

το αφήνουν ελεύθερο να πλησιάσει το κακό

και έχουν μονάχα κουβάδες χάπια για τη ναυτία

όταν κάτι πηγαίνει προς το καλύτερο. Στους

κήπους

φυτρώνουν ηρεμιστικά

κι έτσι μια χούφτα μόνο απ’ τους εκεί κατοίκους μιλά τη γλώσσα μας

αφού ελάχιστες λέξεις έμειναν κοινές. Ξέρω λίγες.

Και θα στις ψιθυρίσω

πλάι στα καλαμάκια του φραπέ που έχουν καρφωμένα στο χώμα οι κήποι τους

Στημένα από αμαρτωλά μερμήγκια που περιμένουν

στωικά να σταυρώσουν τον Ιησού τους.

Εγώ θα σε πάω εκεί

κι εσύ θα μου εξηγήσεις

αν είναι καλύτερος ή χειρότερος ο έρωτας χωρίς ρολόγια