Νυχτερινές επιστολές | Τάσος Μαλεσιάδας

Πάντοτε πίσω από τα παράθυρα παραφυλούν τα μάτια.
Κι εκείνη η νεαρή, σαν κρυβόταν απ' τ' αστέρια - όταν τη ρώτησα γιατί, έβαλε τα κλάματα
και μου 'δωσε ένα γράμμα στο χρώμα ενός βυθισμένου καραβιού.

Ανάμεσα στις σελίδες γυρνούσαν τα μάτια της και κάθε που νύχτωνε,
τα δάκρυα κυλούσαν βαριά, σαν τους τροχούς των επιβατηγών.

- Φώτα που λαμπυρίζουν με διακοπές,
πόρτες που ανοιγοκλείνουν με ήχους-
και τα χαρτιά έχουν πλέον χαθεί
ανάμεσα στην ανάμνηση και τη φαντασία.