Αίμα | Ανδρέας Παπάζογλου

Θα το 'χα ήδη βουλώσει
Προ πολλού

Ειλικρινά

Μα είναι που τα βράδια μου
Κατήντησαν καθρέφτες
Κι όλο που λες πως φεύγεις
Μα όλο έρχεσαι

Μου γεμίζεις το ποτήρι
Σου ανάβω ένα τσιγάρο
Καθόμαστε τάχα αμήχανοι
Σχολιάζοντας
Τις βρώμικες κουρτίνες
Ή την θερμοκρασία

Γρήγορα βέβαια συνερχόμαστε

Κι αφού
Ξανά
Ξεσκίσουμε τ' αξέσκιστα
Στύβω ό,τι άγιο μού απόμεινε
Στ' άνυδρα και παντέρημα
Αυλάκια των χειλιών σου
Δένω μια γλώσσα αγάπονη
Κόμπο διπλό στο στέρνο σου
Λίγο να σε κρατήσω ακόμα
Λίγο μόνο γαμώτο

Ζηλόφθονος παλμός ασθενικός
Επαίτης των πετρόλ φλεβών
Που χάραξε η γη
Στους αστραγάλους σου
Νύχια κι αποτελείωμα ολόκληρος
Σκάβω το δέρμα των μηρών σου
Για να μπω

Ίσα να θυμηθώ
Πώς τέλειωσε ο κόσμος
Ίσα να θυμηθώ
Πως λείπεις

Κι αν είμαστε
Μονάχα ό,τι σκοτώνουμε
Ρέουμε πια αβάσταχτα μαζί
Φονιάδες εραστές
Νεκροί αγαπημένοι
Αίμα κοινό σε σώμα χωρισμένο

Πράγμα φριχτό και δισυπόστατο
Βάναυσα λαβωμένο
Μόνο τυφλό και κόκκινο
Πρόστυχα αφηρημένο
Άγριο
Καβλωμένο
Μόνο σπασμένο

Μόνο αίμα ξεραμένο

Πρέπει ν' αλλάξω κουρτίνες