Ήχινος Πυργος | Αναστασία Νταλαμάγγα

Όταν σε σκέφτομαι,
κλείνω τα μάτια και αναπολώ τα δικά σου.
Υπάρχουν μέσα μου
σαν μια τοιχογραφία,
μία απαράλλακτη φωτογραφία
ανέγγιχτη απ' το χρόνο
φυλακισμένη στη μνήμη μου
σαν να μην πέρασε στιγμή.

Το κακό με αυτά τα μάτια
είναι πως με κοιτάζουν.
κάθε φορά με κοιτάζουν!
και ξέρεις, κάτι παθαίνω.

κι είναι χαζό αυτό
γιατί,
αναρωτιέμαι,
δε θα έπρεπε να υπάρχει
κάποιου είδους ρολόι
που μετρά αντίστροφα
κι όταν ο χρόνος τελειώσει
είσαι ελέυθερος;
ελεύθερος από τα μάγια
που τα μάτια
έχουν κάνει
και σου είναι αδύνατο
να τα κοιτάξεις
χωρίς να χάσεις το φυσιολογικό παλμό σου.

Νομίζω
πως κάτι συνέβη με το δικό μου ρολόι.
ίσως,
εθίστηκα τόσο σε αυτή την ουσία που εκκρίνεται
όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τα μάτια εκείνα
και σε μια στιγμή απερίσκεπτη, άλογη και ζαλισμένη
πέταξα κάτω την βόμβα που σε λίγο θα έσκαγε
την κομμάτιασα,την τσατσάλισα
κι έμεινα φυλακισμένη,
Με τη θέληση μου
και χωρίς γυρισμό.
Ερωτεύτηκα το τικ τακ, τικ τακ 
που ο απόηχος του σταματημένου πλέον ρολογιού
άφησε στην εσωτερική μου ατμόσφαιρα
κι έβαλα στο δωμάτιο τρία ρολόγια -απ τα φυσιολογικά-
για να το καμουφλάρω

τώρα, τα τικ τακ έχουν χτίσει ένα ήχινο πύργο
κι έχουν φυλακίσει
την πριγκίπισσα του παραμυθιού 
που μέσα στα τόσα τικ τακ
ξέχασε τι το καθένα σήμαινε
κι ακόμα αναρωτιέται γιατί αυτά τα μάτια
συνεχίζουν πεισματικά να ειναι "αυτά τα μάτια".