Τα "Ρω" του Έρωτα | Οδ. Ελύτης

Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα 

Κόκκινες ψαρόβαρκες μακριά ως τη  θύμηση

 Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο 

Με φύκια ή όστρακα. 

Κι εκείνο το σκάφος Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο,

 που διαβάζεις ακόμη στην ειρήνη τον κόλπου των νερών έχει ο Θεός.

Θυμάμαι ήταν Άπρίλης όταν ένιωθα πρώτη φορά το ανθρώπινο βάρος σου. 

Το ανθρώπινο σώμα σου πηλὸ κι αμαρτία

 Όπως την πρώτη μέρα μας στη γη. 

Γιόρταζαν οι αμαρυλλίδες – Μα θυμάμαι πόνεσες 

Ήτανε μία βαθιά δαγκωματιά στα χείλια 

Μία βαθιά νυχιά στὸ δέρμα κατά κει που χαράζεται παντοτινά ο χρόνος.

Σ᾿ άφησα τότες 

Και μία βουερή πνοή σήκωσε τ᾿ άσπρα σπίτια

 Τ᾿ άσπρα αισθήματα φρεσκοπλυμένα επάνω

 Στον ουρανὸ που φώτιζε μ᾿ ένα μειδίαμα. 

Τώρα θα ῾χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό 

Θά ῾χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει

 Κι εκεῖνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο έρωτας 

Κι εκείνο τὸ κοχύλι σου όπου θ᾿ αντηχεί το Αιγαίο.