Aντάρτικο | Έλλη Πράντζου

Ήμουν κι εγώ μια από αυτές που προσπάθησαν να μοιάσουν στα παιδιά.

Εκείνα τα ποτέ που υποσχέθηκα -τα άτιμα- δε μ' έχουν πιάσει ακόμα.

Κυνηγητό παίζουμε ανάμεσα σε χρόνια και καθημερινότητες.

Κουράστηκε η ψυχή μου να κρύβεται. Δεν είναι εύκολο.

Μια ζωή φυγάς και κλέφτης σε βουνά συνειδήσεων και πεδιάδες συναισθημάτων.

Με ξεμπρόστιαζαν στις πλατείες και μ' έδειχνε το πλήθος να περνάω

χωρίς ρούχα από ψευτοασημίζουσες κλωστές.

Εγώ αλήτικα ντυμένη ήμουνα και κορόιδευα τα ποτέ μου

που επιμένουν να μ' έχουν στο κατόπι ακούραστα ακόμα.

Χτες μάλιστα πασαλείφτηκα με δακτυλομπογιές

κι έβγαζα τη γλώσσα μου στις γυναικούλες

που κουνούσαν το κεφάλι αποδοκιμαστικά για τα καμώματα μου.

Αυτή ειν' η σπουδαία μου δουλειά κι αν με ρωτήσεις τι κάνω

καλά θα σου πω μα τίποτε περισσότερο

και τίποτε λιγότερο.

Τώρα τελευταία άνοιξα νέο πόλεμο και με τα πρέπει.

Με κυνηγάνε κι αυτά στις πόλεις παίζοντας το αντάρτικο μέσα στα τσιμέντα

και κάτω απ' τον ήλιο που υπονοείται

πίσω από πολυκατοικίες και κεραίες τηλεοράσεων

καθώς πυρώνει η άσφαλτος κι αλλοιώνεται η εικόνα πάνω απ' τα παλιοσίδερα,

καθώς ανάβει το φανάρι κόκκινο για να περάσω.

Πότε εδώ πότε εκεί κάπου θα με βρεις, δεν έχει σημασία.

Επέλεξα τη ζωή μου κι ας είναι έτσι που δεν την καταλαβαίνεις.

Μ' αρέσουν τ' ακατανόητα, τα σουρεαλιστικά, τ' αλλιώτικα.

Μ’ αρέσουν τα παιδικά όνειρα, οι καρφωμένες πινακίδες στα σύννεφα,

τα βαμμένα μωβ απογεύματα και τα κόκκινα βράδια.

Κι όλα αυτά -όπως καταλαβαίνεις- δεν ταιριάζουν με τα πρέπει, τα ίσως, τα μπορεί.

Φεύγω τώρα, βράδιασε.

Θα πιώ δυο-τρεις μπίρες στην υγειά σου και θα ερωτευτώ ξανά τον έρωτα.