Βιβλιοπροτάσεις από 4 συγγραφείς του Pause.

Το καλοκαίρι θεωρείται από τους περισσότερους, η πιο ξέγνοιαστη εποχή του χρόνου και σίγουρα όχι άδικα . Είναι η εποχή που οι ρυθμοί εργασίας χαλαρώνουν  και οι περισσότεροι έστω και για μία εβδομάδα βρισκόμαστε σε κατάσταση ανάπαυλας.Έχοντας φτάσει (και ξεπεράσει) αισίως το 15Αύγουστο και με δεκατρίς γεμάτες μέρες καλοκαιριού να απομένουν - σαν παθιασμένοι άνθρωποι λοιπόν, για ό,τι διαγείρει την φαντασία και την σκέψη μας , σαν άλλοι ηδονολάτρες ρωτήσαμε αγαπημένους μας ποιητές και συγγραφείς να μας προτείνουν ένα βιβλίο για το καλοκαίρι ,προκειμένου να υποκύψουμε και εμείς στην μόνη ηδονή που παραμένει ατιμώρητη - το διάβασμα , που λέει και η Ζυράννα Ζατέλη. 


Ανδρέας Παπάζογλου, ποιητής

"Δεν θα σου πω μαλακίες. Μισώ το καλοκαίρι και ό,τι αυτή η καταραμένη εποχή εκπροσωπεί. Ως αντικαλοκαιρινό ανάγνωσμα λοιπόν, προτείνω ανεπιφύλακτα τα σκοτεινιασμένα στιχάκια του Tim Burton, έτσι όπως τα κυκλοφόρησε το 1997 στη συλλογή ιστοριών The Melancholy Death of Oyster Boy. Εδώ κυκλοφόρησε ως Ο Μελαγχολικός Θάνατος του Στρειδάκη και αποτελεί μία εξαίρετη ευκαιρία να θυμηθείς γιατί κάποτε αγάπησες τον Burton. Μικρά κι αραχνιασμένα  ποιηματάκια, ξεκούρδιστα στιχάκια και σκίτσα καρβουνιασμένα αφηγούνται τις ιστορίες παιδιών (;) περίεργων,  τρελών, ασθενικών, φοβικών, μανιακών και αφόρητα μακρινών απ' όλα πλην του τέλους τους. Άλλες γλυκές, άλλες φριχτές και άλλες μέχρι κι αστείες, οι ψυχοσωματικές Οδύσσειες των μικρών αυτών αντικατοπτρισμών μας, τρυπάνε και χαϊδεύουνε ταυτόχρονα. Αν περνάς τον Αύγουστο στο κρεβάτι σου με τον κλιματισμό στους 15 και παντζούρια κλειστά περιμένοντας τις βροχές του Νοέμβρη, βρες το και ξεκοκκάλισε το. Για τους υπόλοιπους, καλές βουτιές σάς εύχομαι, μα ο Στρειδάκης δεν πάει παραλία."



Θοδωρής Τσαπακίδης, συγγραφέας-μεταφραστής

 Το δικαίωμα στην τεμπελιά – Πωλ Λαφάργκ.
Μετάφραση: Γιάννης Καυκιάς
Εκδόσεις Μεταίχμιο (Φεβρουάριος 2017)
Σελίδες: 96

"Σε έναν κόσμο όπου η οικονομίστικη ρητορική εμφανίζεται ως σοβαρή σκέψη και λογική, και, με την πανταχού παρουσία της, διαβρώνει τη γλώσσα, ένα βιβλίο τόσο παλιό όσο το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» (1880) του Πολ Λαφάργκ φαντάζει σήμερα εξαιρετικά σύγχρονο και πρωτότυπο.
Το θέμα του είναι η διάθεση του χρόνου. Η πρωτοτυπία του βρίσκεται στο γεγονός πως αποστασιοποιείται από την κυρίαρχη αντίληψη περί του «δικαιώματος στην εργασία» (την οποία σχεδόν όλες οι προοδευτικές δυνάμεις (με ή χωρίς εισαγωγικά) υπερασπίζονται), για να θέσει στο κέντρο της συλλογιστικής του το δικαίωμα στην τεμπελιά.
Ο μαχητικός συγγραφέας εμπνέεται από τους φιλοσόφους της αρχαιότητας, και δη τους Έλληνες, που «δίδασκαν την περιφρόνηση για την εργασία, αυτόν τον εξευτελισμό του ελεύθερου ανθρώπου, ενώ οι ποιητές τραγουδούσαν την τεμπελιά, αυτό το δώρο των θεών»
Πολλά από όσα λέει θα μας εκπλήξουν καθώς πολλά από όσα θεωρούμε δεδομένα τα θέτει υπό αμφισβήτηση, και ασκεί κριτική, καταδεικνύοντας τη σχετικότητα και την ιστορικότητα των αντιλήψεών μας, και φανερώνει τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε η θρησκεία της εργασίας.
Εμπρός της γης οι τεμπέληδες, ενωθείτε! "

Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη, συγγραφέας


"Το υπόλοιπο Αυγούστου θυμίζει απόγευμα Κυριακής και κρύβει μέσα του ψήγματα μελαγχολίας. Το βιβλίο που μου έρχεται στο μυαλό και το διάβασα πρόσφατα είναι "η ώρα του Αστεριού" της Κλαρίσε Λισπέκτορ. Ένα μικρό βιβλίο που όμως είναι μεστό και εμπνευσμένο. Η συγγραφέας στο τελευταίο της αυτό κείμενο, αφηγείται την ιστορία της εύθραυστης, σχεδόν ανύπαρκτης Μακκαμπέα, χωρίς ανάσα και με λέξεις-κραυγές. Ένα βιβλίο που μου επιφύλασσε την ωραιότερη ίσως εκδοχή του γιατί γράφει κάποιος: “Γράφω γιατί δεν έχω τίποτα να κάνω στον κόσμο: περίσσεψα και δεν υπάρχει τόπος για μένα στη γη των ανθρώπων. Γράφω γιατί είμαι ένας απελπισμένος και έχω κουραστεί, δεν αντέχω πλέον τη ρουτίνα του να είμαι εγώ και αν δεν υπήρχε το πάντα καινούργιο που είναι το γράψιμο, θα πέθαινα συμβολικά κάθε μέρα. Μα είμαι προετοιμασμένος να βγω διακριτικά από την πίσω πόρτα. Τα έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα, ακόμα και το πάθος και την απόγνωσή του. Και τώρα θα ‘θελα μονάχα να έχω αυτό που θα είχα γίνει και δεν έγινα.”

Άγγελος Ήβος, ποιητής

"Ένα παλιό μικρό βιβλίο, με εξώφυλλο λεπτό, σαν από χαρτί εφημερίδας, άσπρο και πορτοκαλί το θυμάμαι, πάντα με τυραγνάει όταν το ψάχνω ανάμεσα στα ράφια με τα βιβλία μου που αγαπώ. Κρύβεται και χάνεται, μετά φανερώνεται ξαφνικά, ακριβώς όπως και «η μύτη» που ιστορούν οι σελίδες του: μια μύτη που βρέθηκε μέσα σε ένα καρβέλι ψωμί, μια μύτη που έφυγε από το πρόσωπο κάποιου κι άρχισε να σεργιανά μόνη της στην πόλη. Βρήκα παλιά, φοιτητής, τη Μύτη του Νικολάι Γκόγκολ, σε έναν πάγκο όπου η σκέψη πουλιόταν με το κιλό. Τι παράδοξο: είχε κρυφτεί τόσο καλά που δεν την ανακάλυψε ούτε η παρέα του Μπρετόν, όταν έψαχνε τους πρόγονους του σουρεαλισμού. Μα έτσι είναι: ένα αριστούργημα δεν χώνει τη μύτη του παντού και στον καθένα…"

Καλές βουτιές και καλές αναγνώσεις!