Η καλύτερη περίοδος για να αναστοχάζεσαι τα περασμένα και να θέτεις νέους στόχους ΔΕΝ είναι τα Χριστούγεννα. Αυτό το χριστιανικό κατάλοιπο, πρέπει να σταματήσει κάπου εδώ. Μπορεί ο νοητός χρόνος να αλλάζει σε εκείνο το χαρούμενο δυβδόμαδο διάλειμμα και να δίνει υποτίθεται ευκαιρία για αναστοχασμούς και επαναπροσδιορισμούς ωστόσο, ο πραγματικός ανθρώπινος χρόνος παίρνει ανάσες το καλοκαίρι.
Μαζί με τον άκρως αντιερωτικό ιδρώτα λοιπόν, την κατάθλιψη που όλοι κάνουν διακοπές και μόνο εσύ δουλεύεις, τον ανελέητο ήλιο που ρουφάει οποιαδήποτε διάθεση για κινητικότητα σε συνδυασμό με τα ατελείωτα αράγματα είναι και η κατάλληλη ευκαιρία για σκέψεις όπως ποιος είσαι, που είσαι, τι θέλεις και τι στο καλό έγινε τελικά φέτος.
Το ποιός είσαι, πού είσαι, τί θέλεις θα τα αφήσω στην κάμαρα με τα μυστικά του καθενός. Ωστόσο, στο τι έγινε φέτος, μπορώ να δώσω κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα, στο θεατροκαλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Ας βάλουμε λοιπόν, το ανεμηστηράκι μας να δουλεύει και ας θυμηθούμε λίγο την θεατρική χρονιά που πέρασε.
Ξεκινάμε με το μεγαλύτερο θέατρο της πόλης, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Φέτος με την προσπάθεια μείωσης των κομίστρων, δημιουργώντας λαϊκή είσοδο για όλους στα 5 ευρώ Τετάρτες και Πέμπτες, ο οργανισμός που μετράει τις περισσότερες σκηνές στην Ελλάδα πήρε ανάσες ζωής και γι αυτόν τον ίδιο, αλλά έδωσε και πνοή δημιουργίας στην πόλη.
Πρώτα πρώτα, είδαμε το «Τρίτο Στεφάνι» με την ευρηματικότατη σκηνοθεσία του Θανάση Παπαγεωργίου, στην μεγάλη σκηνή της Μονής Λαζαριστών. Όντως απολαύσαμε την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Εκάβης, όντως απολαύσαμε τα αιλουροειδέστατα σκηνικά του Γ.Πάτσα, αλλά αυτό που μας εξέπληξε περισσότερο ήταν μια σκηνή 601 θέσεων να γεμίζει όλο τον χειμώνα από ανθρώπους όλων των ηλικιών που έφευγαν ευχαριστημένοι ανανεώνοντας τα ραντεβού τους με το θέατρο. Χρόνια είχαμε να δούμε τέτοια ζωντάνια στην πόλη.
Ακριβώς δίπλα από την μεγάλη σκηνή, είδαμε την «Σωτηρία με λένε» σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου. Διαφορετικής ποιότητας παράσταση, χωρίς σκηνικά ιδιαίτερα και θίασο, βασιζόμενοι κυρίως στην υποκριτική δεινότητα της ηθοποιού Έφης Σταμούλη που συστήθηκε ως Σωτηρία και στην ευχάριστη σκηνοθεσία η παράσταση μας συγκίνησε, μάλλον για την απλότητα της.
Όταν βέβαια άνοιξε ο καιρός τρέξαμε πάλι προς τα λιμέρια της Μονής και την μικρή σκηνή ξανά για να δούμε τώρα το «Γκιακ», της Γεωργίας Μαυραγάνη. Το κείμενο αποτελεί συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου που μάλιστα απέσπασε το βραβείο Διηγήματος το 15’ και ναι, ήταν άκρως συγκινητικό από μόνο του. Ωστόσο, αυτή η ομάδα των 7 ατόμων που έδωσαν μορφή σε αυτή την θεατρική μεταφορά των διηγημάτων ήταν αυτοί που τράβηξαν όλα τα φώτα αυτής της παράστασης. Σίγουρα το κείμενο τους ευνόησε πολύ αλλά η ζωντάνια, η διαθεσιμότητα και το δέσιμο αυτής της ομάδας ήταν φοβερό. Σε ζάλιζαν με την θετικότερη έννοια της λέξης. Όπως και η πανέξυπνη σκηνοθεσία της παράστασης.
Είδαμε όμως και άλλες σημαντικές παραστάσεις σε μικρότερες σκηνές της πόλης. Περάσαμε πολλάκις από το «Θέατρο Τ» που βρίσκεται στην θεατρική πια οδό Φλέμινγκ και είδαμε πολλά αξιομνημόνευτα πράγματα.
Αρχικά είχαμε την τύχη να δούμε Ίψεν φέτος στην πόλη μας από την ομάδα της Πειραματικής Σκηνής Τέχνης που έχει αφήσει ιστορία στην συμπρωτεύουσα σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαιτζή. Τον λόγο έχουν οι «Βρυκόλακες» ένα κλασσικό έργο της παγκόσμιας δραματουργίας ,που με πολύ απλά μέσα ανέβηκε στην σκηνή του Θεάτρου Τ και μας γέμισε με σκέψεις. Το πιο όμορφο όμως σε αυτό το συμπαθέστατο θεατράκι είναι οι ευκαιρίες που δόθηκαν σε νεοσύστατες ομάδες να μας εντυπωσιάσουν με τις καινούργιες ιδέες και την αγάπη τους για το θέατρο.
«Η Αγγελική» Ματθαίου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα φρέσκιας δουλειάς. Ένας μονόλογος για τρεις ηθοποιούς που ανέβηκε από την ομάδα Fly Theatre, με κύρια εργαλεία το σώμα τους, συγκλόνισε την πόλη μας. Σαφώς και το επίκαιρο του θέματος, η προσφυγιά και η εθνική ταυτότητα, άγγιξε μια επιπλέον ευαίσθητη χορδή των θεατών, αλλά όταν μιλάμε για πραγματική τέχνη, διότι αυτό πέτυχε-δημιούργησε-κατόρθωσε(δεν ξέρω ποιο ρήμα ταιριάζει καλύτερα) η νέα αυτή ομάδα, οποιοδήποτε επιπλέον ή επιμέρους σχόλιο νομίζω είναι περιττό.
Είδαμε όμως και την “Frida” στην ίδια ακριβώς σκηνή, που από διπλωματική υποκριτικής του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ. έφτασε τώρα να περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα και η αφετηρία της ήταν πράγματι το Θέατρο Τ, που πρωτοαναγνώρισε το ταλέντο της δουλειάς.
Στην Αυλαία (Πλατεία ΧΑΝΘ) είδαμε και φέτος το «Απόψε στο Στραντφορντ» των NoVanTheatreGroup και γελάσαμε, όπως την πρώτη φορά που το είδαμε το 2015 στην ίδια ακριβώς σκηνή. Εκεί είδαμε και το «Ο Αδαής και ο Παράφρων» του Τόμας Μπέρνχαρντ από την Ομάδα Θεάτρου Χ-αίρεται και σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα που παρ'όλη την κουραστική αρχή, η ανταμοιβή ήρθε αργά και συστηματικά στην πορεία του έργου που απολαύσαμε και με το παραπάνω τι θα πει «ηθοποιός» σε όλο του το μεγαλείο. Φωνή, σώμα, ρυθμός, επικοινωνία όλα στην καλύτερη τους απόδοση. Αυτό άλλωστε, φάνηκε και από το βραβείο Μελίνα Μερκούρη που έλαβε η πρωταγωνίστρια Ανθή Ευστρατιάδου για την συγκεκριμένη ερμηνεία της.
Είδαμε και άλλες θεατρικές παραστάσεις, που δεν χρήζουν ιδιαίτερη μνεία λόγου ή εγώ δεν θέλω να τις αναφέρω γιατί η αίσθηση για την φετινή χρονιά είναι ιδιαίτερα θετική συγκριτικά με άλλες. Νιώθεις ότι η θεατρική ζωή, έχει πάρει μια άλφα φόρα και καλό θα ήταν μόνο να την ενισχύουμε με την παρουσία μας και τις συζητήσεις μας. Άλλωστε, με την κρίση ως αιτία και αφορμή το κλείσιμο του θεάτρου Αμαλία το 2012 και η θεατρική ζωή της πόλης μας πέρασε κρίση. Φέτος το θέατρο Αμαλία, ευτυχώς άνοιξε ξανά .
Η αυλαία όμως τώρα πια έπεσε για τα κλειστά θέατρα της πόλης και οι περιοδείες παίρνουν σειρά, με τα πανέμορφα ανοιχτά θέατρα της, πανέτοιμα να στεγάσουν νέες προτάσεις σε αρχαία δράματα κ.α. Άλλωστε και τα καλοκαιρινά βράδια στο αστικό τοπίο, μοιάζουν ατελείωτα και οι διέξοδοι μας στις παραλίες μακριά... αλλά υπάρχουν και άλλοι διέξοδοι μέσα στους δρόμους της πόλης που μπορεί να μην έχουν το ατελείωτο της θάλασσας, αλλά έχουν το ατέρμονο της τέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου