Άτιτλο | Noir_Blanc

Χάνομαι στις ιδέες

που γεννά το μυαλό μου

Χάνομαι στις γλυκές

παιδικές μου αναμνήσεις

Χάνομαι στα "ευχαριστώ" και

"παρακαλώ" των γειτόνων

Χάνομαι στις γραμμές του τρένου

στην Ομόνοια και στο γοργό ρυθμό

των βημάτων σας

Στην αέναη απανθρωπιά

των ανθρώπων

Στα γκράφιτι επανάστασης και

στις αφίσες της ΚΝΕ

Στην ατέρμονη μελωδία του αυλού

στο Βράχο

Στα ντεκαπαρισμένα χαμόγελα

των πολυεθνικών, και

στον αριθμό της ταυτότητάς μου.

Χάνομαι, χάνομαι

και πού να συρθώ.

Χάνομαι στην ελαφρότητα του

Είναι μου,

στο σκιάχτρο της σκιάς μου.

Χάνομαι στη γενιά των τετρακοσίων ευρώ και της φρεντοσέλφι.

Χάνομαι στη φροντίδα της θλίψης μου

Στις καρμποναρισμένες μαριονέτες, τις μοναδικές

Χάνομαι στην Αθηνάς και στα στενά της Βικτώριας

Χάνομαι στη χαρά της σελήνης

και στη θλίψη του ήλιου.

Κάπου, κάποτε θα με ξαναβρώ.