Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη
Με αφορμή την γέννηση του Jean Cocteau, σαν σήμερα 5 Ιουλίου το 1889 ,το Pause φιλοξενεί αποσπάσματα του διφορούμενου -κατά πολλούς δημιουργού- καθότι κάποιοι τον αγαπούν σε επίπεδο μανίας και κάποιοι είναι ορκισμένοι εχθροί του . Ο Κοκτώ προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια καθότι ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος , ο οποίος είχε βέβαια πάθος με την ζωγραφική. Ο πατέρας του Κοκτώ αυτοκτονεί όσο εκείνος βρισκόταν σε ηλικία 9 ετών. Η κλίση του στις τέχνες ήταν εμφανής ήδη από μικρή ηλικία, φοίτησε στο λύκειο Κοντορσέ ενώ εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Το λυχνάρι του Αλαντίν" σε ηλικία μόλις 18 ετών. Ακολούθησαν αρκετές ποιητικές συλλογές , ωστόσο τα όρια της ποίησης ήταν μάλλον αρκετά στενά για τον πολύπλευρο αυτόν καλλιτέχνη - ο οποίος ασχολήθηκε επίσης με το μυθιστόρημα , την θεατρική συγγραφή, τη ζωγραφική και την σκηνοθεσία στον κινηματογράφο. Πέρα όλων των άλλων , ο Κοκτώ υπήρξε μέλος της γαλλικής πρωτοπορίας καθώς στο έργο του ανασκευάζει αρχαίους ελληνικούς μύθους ( Αντιγόνη, Ορφέα, Οιδίποδα) υπό ένα υπερρεαλιστικό πρίσμα . Στοιχεία του αποτελούν ακόμα ο νεορομαντισμός και η ψυχολογικοποίηση , ιδίως στο θέατρο. Του αποδίδεται ακόμα ότι ως καλλιτέχνης υπήρξε κυβιστής , ντανταϊστής και φουτουριστής. Yπήρξε πολυγραφότατος, ενώ στα πιο σημαντικά έργα του συγκαταλέγονται " Τα τρομερά παιδιά" ,"Θωμάς ο απατεώνας", "Ο άστατος πρίγκηπας" και "Τρομεροί γονείς", "Το όπιο" και από ταινίες "Το αίμα του ποιητή", "Η πεντάμορφη και το τέρας". Απεβίωσε σε ηλικία 74 ετών - μία μέρα μετά τον θάνατο της Edith Piaf, με την οποία είχε συνεργαστεί, τον Οκτώβρη του 1963.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από το " Όπιο".
"Η αισθητική της αποτυχίας είναι η μόνη αυθεντική.Εκείνος που δεν κατανοεί την αποτυχία είναι χαμένος. Η σπουδαιότητα της αποτυχίας είναι θεμελιώδης. Δε μιλώ για το αντικείμενο της αποτυχίας . Αν δεν έχει συλλάβει κανείς αυτό το μυστικό, αυτή την αισθητική, αυτή την ηθική της αποτυχίας, δεν έχει καταλάβει τίποτα και η δόξα παραμένει κενή."
"Εμείς οι ποιητές έχουμε μανία με την αλήθεια. Προσπαθούμε να πούμε με κάθε λεπτομέρεια ό,τι μας συγκλονίζει. «Αρκετά πια με τα προσωπικά σας», είναι ο έπαινος που επισύρει κάθε φορά η ακτινοβολία μας. Μπορεί να φανταστεί την πίστη που εμπνέουν οι έντιμες αναφορές μας για το τι βλέπουμε, από την αξιοθαύμαστη δυσπιστία που διεγείρει στον καθένα η ίδια μας η ακριβολογία για πράγματα καθημερινά. Ο ποιητής δεν επιζητεί το θαυμασμό· θέλει να τον πιστέψουν."
"Το έργο κάθε δημιουργού είναι αυτοβιογραφικό, ακόμη κι αν δεν το ξέρει ή δεν το επιθυμεί, ακόμη κι αν το έργο του είναι «αφηρημένο». "
"Η εκτίμηση της τέχνης είναι μια ηθική στύση· αλλιώτικα, δεν είναι παρά σκέτος ντιλεταντισμός. Πιστεύω ότι η σεξουαλικότητα είναι η βάση της φιλίας."
"Δεν θα 'θελα να με κάνουν τσακωτό να γράφω. Πάντοτε σχεδίαζα. Το
γράψιμο για μένα είναι ένα ζωγράφισμα, να δένεις τις γραμμές μ' έναν
τέτοιο τρόπο, που να σχηματίζουν γραφή, ή να τις λύνεις έτσι ώστε το γράψιμο να μοιάζει με ζωγραφιά."
Απόσπασμα από το "Κινηματογράφος και Ποίηση"
"Ένα έργο τέχνης, από τη στιγμή που έχει αποσπαστεί από μας, αρχίζει να
ζει σύμφωνα με τους αναγνώστες του ή τους θεατές του, που το
παραμορφώνουν για δική τους χάρη.Κάθε έργο τέχνης έχει τα μυστικά του μέρη, και κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί τι είναι καλύτερο, να τα αποκαλύπτουμε ή να τα αφήνουμε έτσι, μυστικά."
και μερικά αποφθέγματα...
"Τα παιδιά και οι τρελοί κόβουν το Γόρδιο δεσμό που οι ποιητές ξοδεύουν μια ζωή για να λύσουν"
"Τα πιο ωραία φορέματα φοριούνται για να αφαιρούνται"
"Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη , πως αλλιώς θα εξηγήσουμε την επιτυχία αυτών που αντιπαθούμε;"
"Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου