Είμαστε αυτοί που στη ζωή δεν καταφέρανε τίποτα
Κι όταν μας λέτε «κάνε κάτι»
Σας κοιτάζουμε σαν να μιλάτε άλλη γλώσσα
Αυτά τα «κάτι» τα δικά σας μας τρομάζουν
Στα παιδικά μας μάτια θυμίζατε
Κούκλες βγαλμένες από τους παιδικούς μας εφιάλτες
Μα τώρα που μεγαλώσαμε
-ενηλικιωθήκαμε που θα λέγατε κι εσείς-
Διαπιστώσαμε πως οτιδήποτε παιδικό έφυγε από πάνω σας
Και μείνατε σκέτοι εφιάλτες
Είμαστε αυτοί που στη ζωή δεν απέκτησαν λεφτά
Δεν έχουμε δουλειά σταθερή, ούτε καν ιδιοσυγκρασία
Αγαπάμε να μισούμε που δε μοιάζουμε
Στους όμοιούς μας τους παρόμοιους
Τους κατ’ εικόνα μόνο
Είμαστε αυτοί που στη ζωή δεν πετύχανε τίποτα
Μόνο την ερωτευτήκαμε, ερωτευτήκαμε, μας ερωτεύτηκαν
Αγαπήσαμε, ζήσαμε και πεθάναμε και ταξιδέψαμε
Και νιώσαμε και ψάξαμε και μάθαμε και βρήκαμε
Και χάσαμε και πληγωθήκαμε και πληγώσαμε
Και δώσαμε και πήραμε και φύγαμε και κλάψαμε και γυρίσαμε
Και μπορούμε πια με όσα αισθανθήκαμε να μιλάμε για τρέλα
Γιατί ό,τι θέλουμε πραγματικά αυτό κυνηγάμε
Γι’ αυτό είμαστε αυτοί που στη ζωή δεν καταφέρανε τίποτα
Και μείναμε μετέωροι πάνω απ’ το κενό σας
Να προσπαθούμε να πειστούμε για χάρη ενός ρεαλισμού
Πως πρέπει επιτέλους να βάλουμε μυαλό
Και να αποδείξουμε τους εαυτούς μας στον κόσμο
Που ακούγαμε πάντα πως έπρεπε να μας νοιάζει, λέει,
Τι θα πει
Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα, καταλαβαίνεις;
Κι αν δε μας νοιάζει είναι που στο τέλος
Ο κόσμος πει δεν πει θα σε τοποθετήσει κάπου
Με βάση τα συμπεράσματά του
Κι εσύ
Πέρα από τη ρετσινιά σου για την οποία δε δίνεις δεκάρα
Θα έχεις να τα βάλεις και με τα αποτελέσματά της
Όταν θα διαπιστώσεις μεγαλώνοντας
Πως εκεί έξω έχουν μετατρέψει σε επιβίωση
Τη ζωή.
Φωτογραφίες: Ευτυχία Πασχαλίδου
Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί
απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.