Η αθωότητα της βίας | Δημήτρης Δράκος

Όλα μου μαζί σου

Όλα όσα μου προκαλείς

Σε όλα όσα με μεταμορφώνεις

Τα ζενίθ και τα ναδίρ που υπερβαίνω

Κανείς άλλος.

Ο πόλεμος των ανθρώπων δεν προκαλεί

τόση απελπισία όση η προδοσία σου

Η ειρήνη των ανθρώπων δεν προκαλεί

τόση ικανοποίηση όση η προδοσία σου

Καμιά κραυγή απελπισίας

Κανένας κρότος απειλητικός

Καμιά οχλοβοή επικριτική

Κανένα κλάμα ανήμπορο δεν ακούω όταν

διστακτικά μου ψιθυρίζεις την εξάρτησή μου

ενώ περήφανος αδιαφορώ.

Η σποραδική λάμψη του μαύρου ουρανού

Η έκσταση της δημιουργίας

στην άνοιξη του λουλουδιού

Η απληστία της φλόγας ή του κύματος

η μεταξένια αναζωπύρωση –υστερούν.

Τα τίποτα και τα πάντα φανερώνονται

πίσω από τη μαύρη λάμψη

την εκστατική άνοιξη

την άπληστη φλόγα ή

τη μεταξένια αναζωπύρωση των ματιών σου

–και όλα τ’ άλλα υστερούν.

Το μαχαίρι που κρατάς

–δεν έχω δει πιο κοφτερό μαχαίρι

Το αίμα που κηλιδώνει το αγνό σου δέρμα

–δεν έχει υπάρξει πιο αλμυρό

Η στιγμή που επιλέγεις

–ποτέ δεν ήμουν πιο ευάλωτος.

Το στόμα σου είναι η ανοιχτή πληγή μου και από κει

σιγοντάρει τις σκέψεις σου η άγνωστη φωνή

Το σάλιο σου διαβρώνει

ταραγμένη μου προσφέρεις για να ξεδιψάσω

–δεν αντέχω να σε κοιτάζω άλλο

μου θυμίζεις πόσο αβάσταχτα πονάω

Πάνω στα πόδια σου ξαπλώνω ανασαίνοντας βαριά

–μια τελευταία φορά να τα φιλήσω

με το αλμυρό μου αίμα τα μολύνω.

Μια κραυγή απελπισίας

Ένας κρότος απειλητικός

Η οχλοβοή φουντώνει επικριτική

Το κλάμα σου ξεχωρίζω μέσα της ανήμπορο

ό,τι πιο όμορφο δεν έχω δει ποτέ.

Η αδιαφορία μου προφητικά

τώρα δα εξαργυρώνεται ενώ αδίστακτη

για τελευταία φορά μου ψιθυρίζεις την ανημπόρια σου.


 

Απόσπασμα από την νέα αυτοέκδοτη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Δράκου, της οποίας κληρώνουμε 4 αντιτύπα. 

Βρείτε το διαγωνισμό μας με ένα κλικ εδώ