Παράθυρα | Κάλλια Βαβουλιώτη

Εκείνο το σπίτι είχε κάτι. Πάντα τα άδεια σπίτια έχουν κάτι. Σχεδόν με συγκινεί η αδειοσύνη τους. Ξέρω δεν υπάρχει τέτοια λέξη μα αγαπώ να εφευρίσκω καινούριες. Είναι ανάγκη να εφευρίσκει κανείς λέξεις, όπως πρέπει να εφεύρουμε χρόνο, ζωή, όρεξη, έρωτα. Έστω από εκείνο το μηδενικό κατάλοιπο ενέργειας που μας έχει απομείνει.

   Χτισμένο ψηλά στο πετρωμένο βράχο να καρτερεί ταξίδια αλλά συγχρόνως να αγαπά την τοποθεσία του, την ρίζα του με όλη του την ψυχή. Ο κήπος αρχοντικός. Με μοναξιά δίχως να θέλει άλλους. Δε χρειαζόταν άλλη ζωή. Και μόλις εισέρχεσαι η Απόφαση. Λίγη δίψα για ζωή - μοναχική. Λίγη θλίψη που ποτέ δεν έγινε αποπνικτική. 

Βράδυ. Το πάτωμα αθόρυβο. Τα βήματα δίχως ίχνος. Λες και κάποιος μας εξαφανίζει - λες και ζήσαμε χρόνια πριν εδώ και τώρα απλά παρατηρούμε. Το ανώριμο ημισφαίριο του εγκεφάλου μου επιμένει να ενδώσω σε μία δομημένη παραίσθηση, το άλλο, το ώριμο επιμένει στην παρατήρηση και την αντίληψη.
 Σχεδόν μυσταγωγία. Καθόλου έπιπλα και υπεραρκετή εγκατάλειψη σε συνδυασμό με καθαριότητα, φως και στους τοίχους σώματα, ασπρόμαυρα να ζωντανεύουν μόνο στο κοίταγμα. Άσημες Σαμοθράκες, ενωμένες με κόκκινες κλωστές - και ένα σπαρακτικό ουρλιαχτό. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί το αίμα έχει το ίδιο χρώμα με τον έρωτα; Παράδοξο ή συμβολικό γεννιούνται και πεθαίνουν μαζί, άκουσέ με.

  Τέσσερις μικρές οθόνες ν'απεικονίζουν σε επανάληψη ήχους και εικόνες έκρηξης. Ασπρόμαυρα γκρεμίσματα, ερείπια και τοίχοι με graffiti. Νεοουρμπανισμός και μεταβιομηχανία. Σχεδόν νιώθω σαν την Ανατολή βουτηγμένη σε πυρηνικά. Σχεδόν ανατριχιάζω. 

   Ο Ίαν Κέρτις δεν ήταν ποτέ ροκστάρ. Όχι. Ήταν κομήτης και έκρηξη. Ήταν ο πιο δυνατός που κανείς δεν ήξερε ότι κατέρρεε. Ο Ίαν Κέρτις ήταν προλετάριος που εργαζόταν ακατάπαυστα, νεκρός και ζούσε μόνο όταν πέθαινε από έρωτα. H νέα αυγή θα έρθει μόνο μέσα από την καταστροφή, με αγώνα και πάλη. Ξεχνάω το Μάντσεστερ και ταξιδεύω στην αοριστία.

  Γραμμές τρισδιάστατες σε μαύρο φόντο,να  ορίζουν διαστάσεις και πραγματικότητα δίχως να έχουν πάρει άδεια από την αλήθεια. Υπενθύμιση για μια αέναη επαναλαμβανόμενη πορεία. Καταστροφή-Αναγέννηση και ο Φοίνικας να δακρύζει. Και κάποτε οριστικά το Τέλος.

  Αυτά τα άδεια σπίτια, είχαν τα περισσότερα να πουν , με τόση σιωπή, ολιγόλογα και τα παράθυρα πάντα ανοιχτά. Στο ένα το ερυθρό να μπαίνει στο κάδρο το πεύκο και στον ορίζοντα η θάλασσα. Στο ανατολικό τα φώτα των αταξίδευτων ονείρων και στο δυτικό η νοοτροπία. 

Τα αγαπώ τα άδεια σπίτια, τα αγαπώ με όλη μου την ψυχή,γιατί ποτέ δε ζήτησαν την προσοχή, ποτέ δε φώναξαν κι όμως ήταν τα μόνα που άξιζε να κατοικηθούν.