Πώς μεγαλώσαμε -για δες | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Για δες,

πώς μεγαλώσαμε
πώς στάθηκα στα πόδια μου
κι ακρωτηρίασα από πάνω μου
την αίσθηση να πατώ στη γη.
Πρώτα άγγιξα απαλά τον κόσμο
κι ήταν αυτή η παρεξήγηση
-αιτία κι αφορμή-
να φιληθώ με μια πλανεύτρα ευτυχία.
Μετά άγγιξα το μέσα μου
και γέννησα αίμα να λερώνω τη ψυχή
-μου υποσχέθηκαν ανταμοιβή-
και πίστεψα.
Για δες,
πώς ξάφνου μεγαλώσαμε
πώς μίσησα
την κάθε είδους κατοχή.
Πρώτα εγώ καταχράστηκα την εξουσία
που έχω πάνω στο κορμί μου
και τρόμαξα να με αναγνωρίσω.
Μετά την καταχράστηκαν αυτοί
κι έγινα δούλος των φαντασιώσεων τους,
στύβουν τον εγκέφαλο μου,
να στάξουν τα υγρά μέσα στο στόμα της πατρίδας
να τα καταπιεί.
Γαμιέμαι και γονατίζω από ανάγκη
σε τετράγωνους χώρους
γεμάτους ταμπέλες, κάμερες, μικρόφωνα
προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο
-Μην ρωτάς, πάντα με κερδίζει εκείνος.
Με τραβούν απ’ το λουρί ακόμα και τις Κυριακές-για δες!
Πώς τελικά μεγαλώσαμε,
πώς αναδιατάχθηκε η ύπαρξη μου μέσα στο σύμπαν
κι από τελεία έγινα σκόνη.
Μα τώρα ξύπνησε ο μαλάκας.
Σε λίγο θα τελειώσουν όλα.
Πώς τ’ αποφάσισα,
να γίνω πάλι παιδί.