Ήσουν το φως και σε αγάπησα. Ήσουν ο ήλιος και τόλμησα να σε κοιτάξω κατάματα. Κι όπως οι Θεοί τιμωρούν όσους διαπράττουν ύβρη έτσι κι εσύ με έστησες στον τοίχο και μου πήρες το φως μου, φεύγοντας...
Έφυγες. Κι ήταν φως κι ύστερα έγινε σκοτάδι.
Έφυγες και δεν μπόρεσα ποτέ ξανά να δω όσα βλέπουν αυτοί που αγαπούν και αγαπιούνται.
Έφυγες και σε έψαχνα σε κάθε σώμα που όσο κοντά κι αν ερχόταν στο δικό μου, μου έμενε για πάντα ξένο.
Ψυθύριζα τ' όνομά σου κι άκουγα μόνο τον αντίλαλό μου, άπλωνα τα χέρια μου να σε κρατήσω μα έπαιρνα μόνο μαύρο.
Έφυγες και η ζωή η ίδια μού έμοιαζε μάταιη, όπως κάποιων ξεχασμένων ποιητών που διάβαζα μικρή.
Ήσουν το φως και σε αγάπησα. Δεν έβλεπα και είδα. Ήσουν ο ήλιος και μ' έκαψες χωρίς τύψεις, όπως καίνε αργά κι οδυνηρά τα απότιστα δέντρα.
Κι ήταν μέρα κι ύστερα έγινε σκοτάδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου