Ακούγονται τα λευκά μυρμήγκια που σκαλίζουν με απορία τις κούτρες, τα άρρωστα πόδια στα ξημερωμένα πεζοδρόμια που τρέμουν σα παλιές κορνίζες. Ακούγονται απ' το βάθος τα άσχημα κορίτσια στα σκοτεινά λειβάδια κι απ' τα σπασμένα κυάλια ακούγεται η σιωπή ενός ψόφιου σκύλου στα κίτρινα μπαλωμένα κυκλάμινα.
Όσο παίζετε με τα κλειδιά σας, το σπίτι σας τραμπαλίζεται.
Όσο αντηχούν τα ξυλωμένα φουστάνια απ' τις ιδρωμένες φωλιές,
ροκανίζετε τα φρούτα σας κι έπειτα πετάτε τα κουκούτσια στο βρακί σας.
Σας φοβάμαι.
Όσο σας αφορά ένας ξυλοδαρμός τόσο αγνοείτε ενός παιδιού το άνθος.
Όσο φιμωμένοι γλείφετε το φίμωτρο,
και δεν αφουγκράζεστε την αλλοπρόσαλλη χροιά της φυλακής.
Όσο βγάζετε τα παπούτσια σας, τα πεζοδρόμια γκρεμίζονται.
Όσο τα βυζιά σας τρίβονται στο χώμα, τα σουτιέν χορεύουν στη μπουγάδα.
Ίδρωσα με το κρύο,
ξεδιψώντας απο ξύλινα πόδια με ανοργασμικές λύσεις.
Σας φοβάμαι.
Κι όσο σας φοβάμαι,
τόσο πλέον σας σέβομαι. -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου