Στην Κ. | Μανώλης Τελώνης

Οι ιστορίες γράφονται πριν γίνουν πραγματικότητα, άλλοτε αφότου γίνουν και κάποιες φορές, μόνο με τη θέληση να γίνουν, ακόμα κι αν δε γίνουν ποτέ. Γι' αυτό κι αυτή η ιστορία δεν είναι ιστορία.

Αυτή η ιστορία δεν έχει χρονικά όρια. Ίσως παίρνει όσο είναι να πέσει ένας κομήτης, όσο παίρνει να τελειώσει ένα τραγούδι ή εκείνη το τσιγάρο της. Τα όρια είναι περιορισμός, μα εκείνη θέλει να είναι ελεύθερη.

Δε χωράει σε σελίδες, δε χωράει σε απλά γράμματα, όσες λέξεις κι αν μπορούν αυτά να φτιάξουν. Αυτή η ιστορία είναι γεμάτη αντιπαραθέσεις, μυστήριο κι ερωτηματικά.

Η ιστορία αναγράφεται σ' ασπρόμαυρα πλακάκια σκακιέρας, σε πράσινα και κόκκινα φώτα χαμένα σε καπνό. Τα γράμματα αυτής της όχι και τόσο ιστορίας διαβάζονται σε κρυφά χαμόγελα πονηριάς, γεμάτα θέλω και ειρωνεία.

Αυτή η ιστορία έχει ως παρασκήνιο αναμνήσεις και ιδέες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Οι αναπνοές πλαγιάζουν  κομμένες δίπλα στις ανάγκες για όμορφα όνειρα.

Είναι τυχερή που δε βλέπει τον εαυτό της στα μάτια. Δεν πιστεύω να καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να μιλάς σε τέτοια μάτια. Γιατί αν αυτά τα μάτια δακρύσουν, τα κύματα θα κατασπαράξουν κάθε σημείο αυτού του κόσμου, αφήνοντας τον αδειανό κι έρημο.

Με τις πράξεις της θα ζωγραφίσει όπως εκείνη θέλει το παραμύθι της, γιατί ξέρει τι κάνει.

Και πληγωμένα δάχτυλα θα γρατζουνίζουν χορδές και ποιήματα θα γραφτούν, και άλλες τέτοιες όχι ιστορίες σαν κι αυτή, γι' αυτή.

Κι απ' όλες τις ιστορίες που έχουν γραφτεί, αυτή μάλλον είναι η αγαπημένη μου.

Κι ας μην είναι καν ιστορία.